Dodatkowa przerwa dla niepełnosprawnego pracownika nie pomniejsza liczby zadań do wykonania

Jestem osobą niepełnosprawną. Pracodawca ustalił i wprowadził dla mnie zmniejszony wskaźnik przydziału spraw, tj. 88 proc., odpowiadający mojemu siedmiogodzinnemu czasowi pracy. Jako osobie niepełnosprawnej przysługuje mi dodatkowa piętnastominutowa przerwa. Czy zatem pracodawca nie powinien jeszcze dodatkowo pomniejszyć mojego wskaźnika przydziału spraw (proporcjonalnie) o czas tej dodatkowej przerwy?

Zgodnie z art. 17 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych każda osoba niepełnosprawna, niezależnie od stopnia niepełnosprawności, ma prawo do dodatkowej przerwy w pracy – na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek. Czas tej przerwy wynosi 15 minut i jest wliczany do czasu pracy, a tym samym za jej czas pracownikowi przysługuje wynagrodzenie. Przerwa ta stanowi kolejny rodzaj przerwy, przewidziany z uwagi na cechy indywidualne pracownika, tj. ze względu na niepełnosprawność. Przy czym nie jest ona uzależniona od wymogu przepracowania określonej liczby godzin danego dnia. Z tego przepisu wynika, że prawo do tej dodatkowej przerwy nie narusza przepisu art. 134 kodeksu pracy, który przyznaje pracownikom prawo do przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut (także wliczanej do czasu pracy), jeżeli dobowy wymiar czasu pracy pracownika wynosi co najmniej 6 godzin.

Zatem każdy pracownik niepełnosprawny, którego dobowy czas pracy wynosi 6 godzin lub więcej, ma prawo do 30-minutowej przerwy w pracy. W literaturze wskazuje się, że ta dodatkowa przerwa powinna być udzielana i wykorzystywana w trakcie dnia pracy, przy uwzględnieniu wniosków pracownika w tym względzie. „W trakcie” to oznacza, że nie na początku lub na końcu dnia pracy. Wskazanie przy tym wymaga, że od decyzji osoby niepełnosprawnej zależy, czy przerwa zostanie wykorzystana na gimnastykę, czy na odpoczynek.

Należy podkreślić, że przerwa ta jest wliczana do czasu pracy, co upodabnia ją do przerwy śniadaniowej udzielanej pracownikom na podstawie art. 134 k.p., a prawo do niej nie zależy od długości dobowego wymiaru czasu pracy. W rezultacie od momentu przedstawienia orzeczenia o niepełnosprawności pracownik może korzystać z omawianej przerwy w każdej dniówce roboczej.

Biorąc zatem pod uwagę to, że prawo do 15-minutowej przerwy na rehabilitację lub wypoczynek, wliczanej do czasu pracy, jest niezależne od wymiaru czasu osoby niepełnosprawnej, a także od tego, czy daną osobę niepełnosprawną obowiązuje norma podstawowa ośmiogodzinna czy skrócona siedmiogodzinna (również na podstawie odrębnych przepisów), należy uznać, że nie ma przesłanek do pomniejszenia wskaźnika przydziału spraw proporcjonalnie o czas dodatkowej przerwy. ©℗