Skoro minister nie został upoważniony, aby w rozporządzeniu dotyczącym zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) określić termin, który warunkuje uznanie poniesionego wydatku za pomoc de minimis, to jego przekroczenie nie skutkuje brakiem wydania zaświadczenia w tej sprawie.
Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, który uwzględnił skargę złożoną przez pracodawcę. 8 czerwca 2020 r. z pieniędzy ZFRON pokrył on koszt wynagrodzenia dla lekarza wykonującego świadczenia zdrowotne na rzecz niepełnosprawnych pracowników. Następnie wystąpił do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że ten wydatek stanowi pomoc de minimis. Dostał jednak postanowienie odmawiające, z uwagi na fakt, że wniosek został nadany na poczcie 9 lipca ub.r., podczas gdy termin na jego złożenie upłynął dzień wcześniej. Powołał się przy tym na par. 9 ust. 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1023), który przewiduje, że w celu uzyskania zaświadczenia przedsiębiorca przedstawia informację o dokonaniu wydatku w ciągu 30 dni od jego poniesienia.
Pracodawca odwołał się do dyrektora izby administracji skarbowej. Ten wyjaśnił, że organy podatkowe mają obowiązek przeanalizowania, czy poniesiony wydatek spełniał warunki do zakwalifikowania go do pomocy de minimis, jak również to, czy strona dopełniła wymogu złożenia informacji w ciągu 30 dni od jego dokonania. Obydwie przesłanki muszą być spełnione łącznie, jeśli więc termin określony w par. 9 ust. 2 został przekroczony, to uprawnienie do uzyskania zaświadczenia wygasa, a wydatek nie może być uznany za pomoc de minimis.
Przedsiębiorca na postanowienie utrzymujące w mocy wcześniejsze rozstrzygnięcie złożył skargę do WSA w Łodzi. Argumentował w niej, że zostało wydane na skutek błędnej wykładni przepisów. Jego zdaniem art. 33 ust. 11 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. w sprawie rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 573), zawierający delegację do wydania rozporządzenia w sprawie ZFRON, nie zawierał upoważnienia do wprowadzenia w jego przepisach terminu materialnego do wydania zaświadczenia o pomocy de minimis. Sąd przyznał mu rację i uchylił obydwa postanowienia organów niższej instancji. Przypomniał, że zgodnie z art. 33 ust. 11 ustawy o rehabilitacji, minister został upoważniony do określenia w rozporządzeniu: rodzajów wydatków ze środków ZFRON, warunków korzystania z tego funduszu, trybu ustalania zakładowego regulaminu korzystania z jego pieniędzy, zakresu, warunków i formy udzielania pomocy indywidualnej, a także tworzenia indywidualnych programów rehabilitacji. Analizując treść tego przepisu, nie można natomiast dopatrzeć się uprawnienia do zawarcia w rozporządzeniu terminu, którego dotrzymanie jest warunkiem uznania wydatku ZFRON za pomoc de minimis. Dlatego uchybienie par. 9 ust. 2 rozporządzenia nie może uzasadniać odmowy wydania zaświadczenia, o które występował pracodawca.
ORZECZNICTWO
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 23 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 605/20. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
