Z końcem sierpnia br. z pracownikiem – uczestnikiem PPK rozwiązano umowę o pracę. We wrześniu zostanie mu jeszcze wypłacone wynagrodzenie za godziny nadliczbowe. W czasie zatrudnienia, oprócz wpłaty podstawowej do PPK, pracownik finansował wpłatę dodatkową. Czy z wynagrodzenia wypłaconego mu po rozwiązaniu umowy o pracę trzeba pobrać zarówno wpłatę podstawową, jak i dodatkową?
Tak. Ustanie zatrudnienia nie ma wpływu na obowiązek naliczenia i dokonania wpłat do PPK. Podmiot zatrudniający powinien naliczyć wpłaty do PPK, finansowane przez uczestnika PPK, od wynagrodzenia wypłaconego po ustaniu zatrudnienia zgodnie z ostatnią deklaracją tego uczestnika. W zakresie wpłat finansowanych przez podmiot zatrudniający należy naliczyć wpłaty w wysokości obowiązującej w terminie ich naliczenia zgodnie z umową o zarządzanie PPK.
Zgodnie z ustawą o pracowniczych planach kapitałowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1342; dalej ustawa o PPK) wpłaty do PPK finansowane przez podmiot zatrudniający są obliczane, a wpłaty finansowane przez uczestnika PPK są obliczane i pobierane w terminie wypłaty wynagrodzenia. Wpłat tych dokonuje się do instytucji finansowej w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane. Wpłata podstawowa finansowana przez podmiot zatrudniający wynosi 1,5 proc. wynagrodzenia. Może on także zadeklarować w umowie o zarządzanie PPK dokonywanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2,5 proc. wynagrodzenia. Wpłata podstawowa finansowana przez uczestnika PPK wynosi 2 proc. wynagrodzenia, z możliwością jej obniżenia do nie mniej niż 0,5 proc. wynagrodzenia, jeżeli jego wynagrodzenie osiągane z różnych źródeł w danym miesiącu nie przekracza kwoty odpowiadającej 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia (obecnie 3120 zł).