Rodzice złożyli ponad 1,8 mln wniosków o przyznanie 300 zł z programu „Dobry start”. Do tej pory wypłaconych zostało 848,6 tys. świadczeń, co kosztowało budżet państwa 254,6 mln zł.



O pieniądze z nowego rządowego programu można ubiegać się od początku lipca, przy czym dopiero od tego miesiąca możliwe jest składanie wniosków zarówno w formie papierowej, jak i przez internet, bo wcześniej można to było zrobić tylko elektronicznie. Zgodnie z przepisami 300 zł świadczenia na pokrycie kosztów związanych z zakupem wyprawki szkolnej może otrzymać każdy rodzic, bez względu na wysokość dochodów, jeśli dziecko od 1 września br. zacznie naukę w szkole wymienionej w par. 3 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 maja 2018 r. w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu „Dobry start” (Dz.U. poz. 1061) Wśród nich są m.in. szkoła podstawowa, ponadpodstawowa, dotychczasowe gimnazjum, szkoła artystyczna, w której realizowany jest obowiązek szkolny lub nauki, a także młodzieżowy ośrodek szkolno-wychowawczy.
Jednocześnie gminy mają wątpliwości, czy mogą przyznać świadczenie w sytuacji, gdy we wniosku wpisany jest adres zagranicznej szkoły, w której uczy się dziecko. Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej wyjaśnia, że żaden przepis rozporządzenia nie zabrania przyznania 300 zł na dziecko uczące się w szkole, której siedziba znajduje się poza granicami Polski. Ważne jest natomiast, aby ta instytucja odpowiadała typowi szkoły wymienionej w par. 3 pkt 6 rozporządzenia. Ponadto warunkiem przyznania świadczenia jest zamieszkanie wnioskodawcy, czyli najczęściej rodzica, na terenie kraju. W przypadku, gdy gmina ma co do tego wątpliwości, powinna przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, dzięki czemu ustali miejsce jego pobytu. Resort rodziny podkreśla przy tym, że nie jest to nowa procedura, bo analogiczne rozwiązanie od 14 lat obowiązuje przy przyznawaniu zasiłków rodzinnych.
Co istotne, zgodnie z art. 25 kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby jest to, w którym przebywa z zamiarem stałego pobytu. Nie oznacza to obowiązku permanentnego zamieszkania w tym miejscu czy też generalnego przebywania na terytorium Polski – trzeba bowiem odróżnić fakt czasowego pobytu za granicą, np. w celach leczniczych lub turystycznych, od niezamieszkiwania w kraju.