Po dłuższym zwolnieniu lekarskim pracownik powinien poddać się kontrolnym badaniom lekarskim potwierdzającym jego zdolność do podjęcia pracy. Czy takie badania są konieczne, jeśli bezpośrednio po zwolnieniu pracownik udaje się na urlop wypoczynkowy?
Po zakończeniu trwającej dłużej niż 30 dni choroby pracownik, który zgłasza gotowość do pracy, powinien zostać skierowany przez pracodawcę na kontrolne badania lekarskie, weryfikujące jego zdolność do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Konieczność wykonania badań kontrolnych nie istnieje, jeśli pracownik bezpośrednio po zakończeniu niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni rozpoczyna uzgodniony z pracodawcą urlop wypoczynkowy. Sąd Najwyższy, uznając dopuszczalność takiego postępowania, zwrócił uwagę na wynikający z art. 229 par. 2 k.p. cel przeprowadzenia badań kontrolnych. Jest nim ustalenie zdolności pracownika do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Z kolei urlop wypoczynkowy służy regeneracji sił pracownika i w swej istocie polega na czasowym niewykonywaniu pracy. Z tego względu nie można przyjąć, iż niezbędnym warunkiem rozpoczęcia urlopu wypoczynkowego w takim przypadku jest poddanie się przez pracownika kontrolnym badaniom lekarskim. Badania te są niezbędne przed dopuszczeniem pracownika do pracy, natomiast nieprzeprowadzenie ich przed urlopem nie pozostaje w sprzeczności z istotą urlopu wypoczynkowego (por. wyrok SN z 20 marca 2008 r., II PK 214/07, OSNP 2009/15 – 16/194). Warto przytoczyć stanowisko Komisji Prawnej Głównego Inspektora Pracy z 23 kwietnia 2009 r. nawiązujące do orzeczenia SN. Uznano w nim za dopuszczalne wykazanie zdolności pracownika do pracy dopiero przed faktycznym podjęciem obowiązków po zakończeniu urlopu wypoczynkowego. Zastrzeżono jednak, że możliwość udzielania pracownikowi urlopu bezpośrednio po okresie choroby dotyczy wyłącznie przypadków zakończonej niezdolności do pracy. Niedopuszczalne jest wykorzystanie urlopu w trakcie trwającej niezdolności do pracy, np. w okresie oczekiwania po wyczerpaniu okresu zasiłkowego na decyzję organu rentowego w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego albo renty.