Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy, przysługują przede wszystkim świadczenia z ubezpieczeń społecznych – jednorazowe odszkodowanie i renta z tytułu niezdolności do pracy. Świadczenia te mogą jednak nie zapewnić pełnego pokrycia szkody. Naprawienia pozostałej części można on żądać od pracodawcy na podstawie przepisów kodeksu cywilnego
Szkoda powstająca wskutek wypadku przy pracy może polegać na zmniejszeniu dochodów poszkodowanego w wyniku stwierdzenia jego całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Może ona zostać skompensowana przez rentę wyrównawczą (uzupełniającą). Chodzi o zrównanie sytuacji finansowej poszkodowanego z sytuacją hipotetyczną, w której znajdowałby się, gdyby nie skutki wypadku przy pracy. Szkoda pracownika musi mieć walor realny, nie zaś tylko teoretyczny, a to sprawia, że sama tylko utrata zdrowia i ewentualność poniesienia w związku z tym przez poszkodowanego uszczerbku majątkowego nie jest wystarczająca dla przyjęcia, że zasadne jest żądanie renty. Konieczna jest rzeczywista utrata zdolności zarobkowania i widoków na przyszłość, a także rzeczywiste zwiększenie się potrzeb poszkodowanego jako następstwo wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wskutek wypadku (wyrok SN z 7 maja 1998 r., III CKU 18/98, Prok.i Pr.-wkł. 1998/11-12/35).

To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej: Jak ubiegać się o rentę wyrównawczą (uzupełniającą)
W pełnej wersji artykułu:
- Ustalanie wysokości renty
- Określenie rozmiarów szkody
- Wskazanie na hipotetyczne zarobki
- Rekompensata szkody przyszłej
- Świadczenia wolne od podatku
- Zmniejszenie wysokości renty