Osoba zatrudniona w Niemczech może otrzymać 24 dni urlopu.
W Niemczech prawo pracowników do urlopu reguluje federalna ustawa o urlopach (Bundesurlaubsgesetz – BUrlG). Ponadto obowiązują w tym zakresie ustawowe przepisy szczególne dotyczące układów zbiorowych pracy, względnie indywidualne ustalenia umowne. Każdy pracownik i każdy uczeń praktycznie przyuczany do zawodu mają prawo do urlopu wypoczynkowego. Dotyczy to zatrudnionego zarówno w pełnym, jak i w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Urlop służy pracownikowi do wypoczynku oraz odzyskania zdrowia i wydajności. Jeżeli pracownik w czasie urlopu zachoruje i przedłoży zwolnienie lekarskie, to dni nim objęte nie zostaną zaliczone do urlopu. Jego ustawowy roczny wymiar wynosi 24 dni robocze ustalone na bazie 6-dniowego tygodnia pracy. W umowach o pracę z reguły uzgadnia się dłuższy urlop, często od 5 do 6 tygodni. Prawo do pełnego wymiaru rocznego urlopu pracownik nabywa dopiero po sześciu miesiącach pracy u danego pracodawcy. Jeżeli zakończy pracę wcześniej lub w pierwszej połowie roku, to przysługuje mu w danym roku urlop odpowiadający jednej dwunastej rocznego wymiaru za każdy miesiąc. Pracownik ubiega się o urlop, składając wniosek u pracodawcy. Ten musi mu go udzielić. Urlop należy wykorzystać do końca roku. Jeżeli tak się nie stanie z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy bądź z ważnych powodów osobistych (np. choroby pracownika), przepada on najpóźniej z dniem 31 marca następnego roku (umowa może wskazywać późniejszy termin). Jeśli zakończenie stosunku pracy spowodowało, że zatrudniony nie wykorzystał w pełni dni wolnych, przysługuje mu ekwiwalent pieniężny za niewykorzystaną część urlopu.