Pracownik, który podjął pracę w wyniku przywrócenia go do pracy przez sąd, żąda od pracodawcy odszkodowania za okres pozostawania bez pracy wskutek niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy na czas nieokreślony ponad okres, za który uzyskał od pracodawcy wynagrodzenie za dwa miesiące na podstawie art. 47 k.p. Pracownik powołuje się przy tym na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2007 roku i twierdzi, że w okresie pozostawania bez pracy wskutek braku środków do życia i bezskutecznych starań znalezienia innej pracy popadł w długi. Czy jego żądania są uzasadnione?
Zgodnie z art. 47 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. W mojej ocenie art. 47 k.p. w sposób wyczerpujący reguluje roszczenia pracownika przywróconego do pracy i wyklucza posiłkowe stosowanie kodeksu cywilnego. Zgodnie bowiem z art. 300 k. p. przepisy kodeksu cywilnego stosuje się wyłącznie w sprawach nieuregulowanych w kodeksie pracy, o ile nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Powoływany przez pracownika wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczył innego stanu faktycznego (roszczeń odszkodowawczych, związanych z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia) i nie przekłada się na proces wykładni art. 47 k.p.
W związku z powyższym roszczenia pracownika są bezpodstawne. Stanowisko to potwierdza uchwała SN z dnia 18 czerwca 2009 roku, I PZP 2/09, w której powiększony skład SN stwierdził, że pracownik, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach przez sąd pracy po ustaleniu, że wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, nie ma prawa do odszkodowania na podstawie przepisów kodeksu cywilnego ponad przysługujące na podstawie art. 47 k.p. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.