Nieopłacenie składki przez rodziców nie pozbawia dzieci leczenia.
Zgodnie z art. 68 ust. 3 konstytucji władze publiczne mają obowiązek objęcia szczególną opieką zdrowotną dzieci do 18 lat, kobiet w ciąży, osób niepełnosprawnych i w podeszłym wieku. Ustawą, która precyzuje powyższy obowiązek, jest ustawa z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 167, poz. 1024 z późn. zm.). Wymienia ona, kto, poza osobami ubezpieczonymi, jest uprawniony do korzystania z bezpłatnych świadczeń zdrowotnych.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy prawo takie mają osoby posiadające obywatelstwo polskie i posiadające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie ukończyły 18 roku życia lub są w okresie ciąży, porodu i połogu (art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy). W stosunku do tych osób nie jest istotna ich sytuacja materialna.
Kobiety w okresie ciąży, porodu i połogu (czyli okres 6 tygodni od dnia porodu) są uprawnione do korzystania bezpłatnie ze wszystkich świadczeń opieki zdrowotnej. Prawo to nie ogranicza się tylko do świadczeń udzielanych w związku z ciążą, porodem czy połogiem.
Należy wskazać, że przepisy nie regulują kwestii, jakim dokumentem, który potwierdzi uprawnienia do nieodpłatnego leczenie, powinny posługiwać się dzieci czy kobiety w ciąży, podczas porodu i w połogu, korzystające ze świadczeń opieki zdrowotnej. Takim dokumentem dla dziecka może być przykładowo książeczka zdrowia dziecka czy legitymacja szkolna. Dla kobiet w ciąży, podczas porodu i w połogu: dowód osobisty wraz z kartą przebiegu ciąży czy wypisem ze szpitala po urodzeniu dziecka. Osoby te powinny takimi dokumentami dysponować, jednak ich brak nie może być podstawą odmowy udzielenia świadczenia.