O wzroście płac decydują też związki zawodowe.
Treść art. 59a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (ZOZ) jest niejasna i budzi liczne wątpliwości interpretacyjne. Po pierwsze, nie wskazuje zasad podziału kwot przeznaczonych na podwyższenie wynagrodzeń pomiędzy osoby zatrudnione w samodzielnym publicznym ZOZ. Ustala jedynie tryb, w jakim taka podwyżka powinna zostać ustalona. Po drugie, nie precyzuje, czy podwyższenie wynagrodzenia odnosi się do wszystkich osób zatrudnionych w placówce, czy też tylko do wybranych grup osób zajmujących np. określone stanowiska czy należących do danej grupy zawodowej, np. lekarzy lub pielęgniarek. W odniesieniu do grupy pracowników będą miały zastosowanie ogólne zasady prawa pracy, w szczególności przepisy nakazujące równe traktowanie pracowników i zakazujące ich dyskryminowania. Art. 59a nie wyłącza bowiem stosowania zasad określonych w kodeksie pracy. Nie będzie ich można jednak bezpośrednio stosować w odniesieniu do grup osób współpracujących z ZOZ na podstawie umów cywilnoprawnych. Jeśli w placówce ochrony zdrowia nie działa organizacja związkowa oraz zachodzą przesłanki określone w art. 59a ustawy, jej kierownik (po konsultacji z pracownikiem wybranym przez załogę do jej reprezentowania) jest zobowiązany do przyznania podwyżek osobom tam zatrudnionym. Kierownik decyduje więc, którym grupom zawodowym przyznać podwyżkę. W celu uniknięcia ewentualnego zarzutu dyskryminacji niektórych grup pracowników kierownik powinien należycie uzasadnić, dlaczego przyznaje podwyżki określonej grupie pracowników.
Agata Zalewska-Gawrych, Starszy Prawnik, Departament Prawa Gospodarczego CMS Polska (dawniej CMS Cameron McKenna)