W niektórych przypadkach podjęcia nauki przez pracownika pracodawca ma obowiązek udzielić mu urlopu szkoleniowego. Czasem jednak udzielenie urlopu zależy od uznania pracodawcy.
Zgodnie z art. 103 kodeksu pracy pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych w zakresie i na warunkach ustalonych, w drodze rozporządzenia, przez ministra edukacji narodowej oraz ministra pracy i polityki socjalnej. W wykonaniu tego upoważnienia zostało wydane rozporządzenie z 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. Wyrokiem z 31 marca 2009 r., K 28/08 (Dz.U. nr 58, poz. 485) Trybunał Konstytucyjny uznał jednak, że na podstawie tej delegacji właściwi ministrowie uzyskali za szerokie uprawnienia. Rozporządzenie przestało być aktem wykonawczym, a stało się aktem o charakterze samoistnym. Z tego względu zarówno przepis art. 103 k.p., jak i wydane na jego podstawie rozporządzenie nie spełniają wymogów określonych w konstytucji. Moc obowiązującą utracą jednak dopiero 11 kwietnia 2010 r. Do tego czasu powinna zostać przyjęta nowa podstawa ustawowa oraz wydane nowe rozporządzenie, zgodne z konstytucją.

Formy podnoszenia kwalifikacji

Przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych należy rozumieć kształcenie w szkołach dla dorosłych i w szkołach wyższych, a także kształcenie, dokształcanie oraz doskonalenie zawodowe w formach pozaszkolnych. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego może odbywać się w systemie dziennym, wieczorowym, zaocznym, samokształcenia kierowanego (np. w formie poradnictwa, konsultacji), eksternistycznym lub w systemie mieszanym. Obowiązki pracodawcy różnią się w zależności od tego, w jakiej formie odbywa się kształcenie, oraz od skierowania pracownika na naukę albo jego braku.
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej.