Zatrudnienie pracownika mianowanego ma charakter administracyjno-prawny. Źródłem powstania tego stosunku pracy jest bowiem akt mianowania, inaczej zwany nominacją, który w istocie jest decyzją administracyjną. Kodeks pracy nie reguluje tego rodzaju zatrudnienia pozostawiając tę kwestię przepisom szczególnym, tzw. pragmatykom służbowym. One z kolei stosunek pracy z mianowania kształtują niejednolicie. Służbowy stosunek pracy różni się od umownego stosunku pracy przede wszystkim brakiem równości stron - pracownika i pracodawcy.

Charakterystyczną cechą tego zatrudnienia jest większa dyspozycyjność wobec pracodawcy, który może czasowo zmieniać jego istotne warunki. Pracownik mianowany może być bowiem przeniesiony do innego urzędu w tej samej lub innej miejscowości, na takie samo lub inne stanowisko pracy. Ponadto poddaje się go systematycznym ocenom kwalifikacyjnym. W zamian za to pracownik ten uzyskuje większą stabilizację zawodową. Stosunek pracy może być rozwiązany tylko w szczegółowo określonych - w pragmatykach służbowych - sytuacjach. Przykładem odrębnych przepisów regulujących stosunki pracy mianowanych pracowników są następujące akty prawne: ustawa z 18 grudnia 1998 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1593 z późn. zm.), ustawa o pracownikach urzędów państwowych (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 86, poz. 953 z późn. zm.), ustawa z 24 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 97, poz. 674 z późn. zm.), ustawa z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. nr 65, poz. 385 z późn. zm.).

Zobacz pełną treść artykułu - Tygodnik Prawa Pracy i Ubezpieczeń w eGP