Nie można łączyć podstaw prawnych obowiązkowego zwolnienia funkcjonariusza ze służby z tymi związanymi z nabyciem przez niego prawa do emerytury.
Wojciech G., funkcjonariusz Centralnego Biura Antykorupcyjnego (CBA), złożył pismo z prośbą o zwolnienie ze służby. Jego szef wyraził na to zgodę. Jako podstawę podano przepis art. 64 ust. 3 ustawy z 9 czerwca 2006 r. o CBA (Dz.U. nr 104, poz. 708 z późn. zm., dalej ustawa).
Funkcjonariusz złożył wniosek o uzupełnienie tej decyzji, poprzez wskazanie dodatkowej podstawy prawnej zwolnienia, czyli art. 64 ust. 2 pkt 4 ustawy. Przepis ten stanowi o możliwości zwolnienia funkcjonariusza w przypadku nabycia przez niego prawa do emerytury w pełnym wymiarze. Szef CBA odmówił uzupełnienia rozstrzygnięcia.
Wojciech. G. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Jego przełożony utrzymał w mocy decyzję personalną. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Warszawie Wojciech G. wniósł o uchylenie powyższej decyzji. WSA uznał zarzuty funkcjonariusza za bezzasadne i skargę oddalił. Orzeczenie to Wojciech G. zaskarżył do sądu II instancji.
Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (NSA) 28 kwietnia pełnomocnik CBA wniósł o oddalenie skargi. Wskazał jednocześnie, że podana podstawa prawna nie pozbawia funkcjonariusza prawa do emerytury. NSA nie zgodził się z zarzutami skargi kasacyjnej i ją oddalił.
Uzasadniając wyrok Jerzy Bujko, sędzia sprawozdawca, stwierdził, że żądanie uzupełnienia decyzji jest bezzasadne. Nie można bowiem łączyć w decyzji o zwolnieniu ze służby dwóch podstaw prawnych, o które występował skarżący. Podstawę materialnoprawną zwolnienia funkcjonariusza CBA ze służby stanowią przepisy art. 64 ustawy, które określają jego przesłanki. Każda z nich stanowi odrębną podstawę, a co za tym idzie niesie także inne skutki. Inny jest także tryb.
Zasadnie organ podnosi, że zwolnienie na podstawie art. 64 ust. 3, z uwagi na wystąpienie funkcjonariusza ze służby nie jest tożsame ze zwolnieniem na mocy art. 64 ust. 2 pkt 4 ustawy. W pierwszym przypadku zwolnienie funkcjonariusza jest obligatoryjne i następuje na jego wniosek. Natomiast w przypadku zastosowania art. 64 ust. 2 pkt 4 ustawy, działanie organu jest podejmowane z urzędu. Wyrok jest prawomocny.
SYGN. AKT I OSK 2039/10