Pozbawiając daną osobę statusu bezrobotnego, organ musi ustalić, czy rzeczywiście nie pozostawała ona w gotowości do podjęcia zatrudnienia.
Prezydent miasta orzekł o utracie przez Genowefę S. statusu osoby bezrobotnej. Kobieta odwołała się do wojewody śląskiego. Organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
Decyzja ta została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Gliwicach. Ten uchylił decyzje organu I i II instancji.
WSA wskazał, że organy niewłaściwie dokonały interpretacji art. 75 ust. 3 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 69, poz. 415 późn. zm.). Uznały one bowiem, że zachowanie statusu bezrobotnego na podstawie tego przepisu zależy od treści złożonego przez daną osobę zawiadomienia w sprawie pobytu za granicą lub pozostawania w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia.
Przepis ten natomiast, zdaniem WSA, wyraźnie uzależnia zachowanie statusu od rzeczywistego okresu przebywania za granicą lub pozostawania w innej sytuacji uniemożliwiającej podjęcie zatrudnienia.
Od wyroku sądu I instancji skargę kasacyjną złożył wojewoda śląski. NSA ją jednak oddalił. Podkreślił, że przepis art. 75 ust. 3 ustawy umożliwia zachowanie statusu przez bezrobotnego, który w okresie krótszym niż 10 dni przebywa za granicą lub pozostaje w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia, jeżeli zawiadomił o tym powiatowy urząd pracy. W rozpatrywanej sprawie organ wydał decyzję już dwa dni po początkowym terminie wskazanym w zawiadomieniu o wyjeździe.
Nie ustalono, czy Genowefa S. faktycznie pozostawała w sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia. A od tego zależy, czy nadal przysługuje jej status bezrobotnego.
Wyrok jest prawomocny.
SYGN. AKT I OSK 1652/10