Niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego przestępstwa nie wpływa na zasadność zwolnienia ze służby.
Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) w wyroku z 15 marca 2011 r. oddalił skargę kasacyjną funkcjonariusza Straży Granicznej. NSA wskazał, że ewentualne niewłaściwe ustalenie przez sąd I instancji okoliczności dotyczących popełnionego przez niego przestępstwa nie mają znaczenia w sprawie zwolnienia go ze służby. Zarzuty dotyczące nieprawidłowego badania krwi i choroby funkcjonariusza mogą być podnoszone w postępowaniu karnym.
Zadaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) było jedynie stwierdzenie, czy organy właściwie i wyczerpująco uzasadniły podjęte decyzje. Istotnym faktem było także potwierdzenie przez sąd I instancji upływu 12 miesięcy zawieszenia w wykonywaniu obowiązków służbowych. Stosownie do treści art. 45 ust. 2 pkt 11 ustawy z 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 234, poz. 1997 z późn. zm.) funkcjonariusza można zwolnić ze służby w przypadku upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, jeżeli nie ustały przyczyny będące jego podstawą.
W powyższej sprawie funkcjonariusz był zawieszony w czynnościach służbowych w związku z przedstawieniem mu przez prokuraturę zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 178a par. 1 k.k. (prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości). Komendant oddziału straży granicznej zawiesił Wojciecha W. w czynnościach służbowych do czasu ukończenia postępowania karnego. Po upływie 12 miesięcy zawieszenia komendant oddziału zwolnił go ze służby. W odwołaniu funkcjonariusz wskazywał na niezgodne z prawdą twierdzenie zawarte w uzasadnieniu, że nie ma możliwości określenia przybliżonego terminu zakończenia postępowania karnego, które było przyczyną zawieszenia.
Ponadto podkreślił, że na przedłużające się postępowanie karne wpłynęły okoliczności od niego niezależne. Po rozpatrzeniu odwołania komendant główny Straży Granicznej stwierdził, że zarzuty w nim zawarte nie zasługują na uwzględnienie. Ponadto organ podkreślił, iż pozostawienie w służbie funkcjonariusza zawieszonego w czynnościach służbowych, który ich nie realizuje od ponad roku, na którym spoczywają zarzuty karne i dyscyplinarne, jest w konflikcie z interesem formacji. Ponadto w odwołaniu od rozkazu personalnego nie podniesiono jakichkolwiek faktów bądź okoliczności, które mogły wpłynąć na zamianę zaskarżonego rozkazu. Skargę do WSA na to rozstrzygnięcie złożył funkcjonariusz.
W odpowiedzi na skargę komendant główny Straży Granicznej podniósł, że za zwolnieniem przemawiał interes społeczny. Brak jest uzasadnionych przyczyn, by funkcjonariusz nadal pobierał połowę uposażenia w okresie niewykonywania czynności służbowych. Sąd uznał, że organy obu instancji dokonały właściwej oceny co do zasadności zwolnienia funkcjonariusza ze służby. Z tego powodu skargę funkcjonariusza sąd I instancji oddalił. Orzeczenie to zostało następnie zaskarżone przez zwolnionego funkcjonariusza skargą kasacyjną. NSA uznał ją za niezasadną i ją oddalił. Wyrok jest prawomocny.
Sygn. akt I OSK 1589/10