Z regulaminu określającego wysokość oraz szczegółowe warunki przyznawania nauczycielom dodatków do wynagrodzenia zasadniczego musi jasno wynikać ich wysokość. Sama forma określenia wysokości stawki dodatku zależy od organu uchwałodawczego. Jednak zawsze musi to być stawka dodatku dokładnie określona, stanowiąca o wysokości wynagrodzenia nauczyciela.
STAN FAKTYCZNY: Sejmik województwa w grudniu 2008 r. podjął uchwałę w sprawie przyjęcia regulaminu dodatków dla nauczycieli szkół województwa. Określono w nim wysokość oraz szczegółowe warunki przyznawania dodatków: za wysługę lat, motywacyjnego, funkcyjnego, za warunki pracy oraz niektórych innych składników wynagrodzenia. W jednym z paragrafów sejmik określił, że wysokość środków finansowych przeznaczonych na dodatki motywacyjne wynosi 4 proc. planowanych wynagrodzeń zasadniczych nauczycieli w przypadku nauczycieli oraz 10 proc. w przypadku dyrektorów.
Uchwałę do sądu administracyjnego zaskarżył wojewoda. W jego ocenie sejmik naruszył przepisy ustawy z 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. nr 97 poz. 674 ze zm.) i przekroczył swoje kompetencje. Dlatego wojewoda domagał się stwierdzenia nieważności uchwały.
Z UZASADNIENIA: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim stwierdził nieważność uchwały, bo uznał, że skarga wojewody jest częściowo zasadna. W ocenie sądu z regulaminu określającego wysokość oraz szczegółowe warunki przyznawania nauczycielom dodatków do wynagrodzenia zasadniczego musi wynikać wyraźnie ich wysokość. Nauczyciel jak i organ przyznający ten dodatek muszą wiedzieć, jaka jest jego wysokość, bo stanowi on składnik wynagrodzenia. Sąd podkreślił, że sama forma określenia wysokości stawki dodatku zależy od organu uchwałodawczego. Może to być wysokość kwotowa, procent od wynagrodzenia zasadniczego, przedział określający dodatek w wysokości od – do, czy też uzależnienie przyznania dodatku od poszczególnych okoliczności związanych z uzyskaniem do niego prawa. Niemniej jednak zawsze musi to być stawka dodatku dokładnie określona stanowiąca o wysokości wynagrodzenia nauczyciela. W zawiązku z tym WSA przyznał rację wojewodzie, że sposób, jaki przyjął sejmik, w żaden sposób nie odpowiada delegacji ustawowej. Uchwała ze środków przeznaczonych na wynagrodzenia nauczyciela wyodrębnia jedynie 4 proc. planowanych środków z przeznaczeniem na dodatki motywacyjne dla nauczycieli i 10 proc. planowanych środków na te dodatki dla dyrektorów szkół. Sąd zauważył, że podmiotem uprawnionym do określenia wysokości dodatków do wynagrodzeń nauczycieli jest organ prowadzący szkołę. Sejmik bezprawnie powołał do tej funkcji dyrektora szkoły dla nauczycieli i marszałek województwa dla dyrektorów szkół.
Jednocześnie sąd podzielił stanowisko sejmiku, że nie ma podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały w całości. Uchwała ta bowiem prawidłowo reguluje szereg innych zagadnień i po stwierdzeniu nieważności w części może pozostawać w obrocie prawnym.
Wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim II SA/Go 439/09