Możliwość pokrywania kosztów wyposażenia i przystosowania stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON) nie może być rozumiana tylko jako ponoszenie kosztów związanych z jego stworzeniem, ale również utrzymaniem.
Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, który odrzucił skargę kasacyjną złożoną przez dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu. Odmówił on wydania zakładowi pracy chronionej (ZPChr) zaświadczenia uznającego wydatek z ZFRON za pomoc de minimis. Firma sfinansowała ze funduszu koszty wyposażenia stanowisk telepracy dla osób, które miały się zająć obsługą call center, w tym m.in. abonamentu telekomunikacyjnego. Jednak zdaniem fiskusa takiego wydatku nie można uznać za zgodnego z par 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1023), który wskazuje, że gromadzone w nim pieniądze mają służyć wyposażeniu stanowiska pracy oraz przystosowaniu jego otoczenia do potrzeb osoby z dysfunkcją zdrowotną. W jego opinii tego warunku nie spełnia sfinansowanie opłaty abonamentowej, której celem jest umożliwienie wykonywania obowiązków zawodowych w ramach stworzonego miejsca telepracy.
Firma postanowiła odwołać się od postanowienia dyrektora IS do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który uchylił to rozstrzygnięcie (sygn. akt I SA/Wr 1970/14), wskazując, że firma miała prawo pokryć koszty abonamentu z ZFRON i powinna otrzymać zaświadczenie o pomocy de minimis. To orzeczenie zaskarżył z kolei fiskus, ale NSA odrzucił jego skargę. W uzasadnieniu podkreślił, że zarzuty dotyczące błędnej wykładni par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie ZFRON nie zasługiwały na uwzględnienie, bo nie daje on podstaw do uznania, że finansowaniu z funduszu podlegają tylko te wydatki, które są związane z pierwotnym stworzeniem stanowiska pracy.
– Przemawia za tym sformułowanie użyte w par. 2 ust. 1 pkt 1, w którym jest mowa o finansowaniu, a nie o sfinansowaniu wydatków związanych ze stanowiskiem pracy – wyjaśniła sędzia Magdalena Maliszewska.
Dodała, że nie można zgodzić się też z zarzutem dyrektora IS, że wydatek na opłaty abonamentowe może służyć wyposażeniu stanowiska również zdrowych pracowników, co dyskwalifikuje uznanie go za pomoc de minimis.
ORZECZNICTWO
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 października 2016 r., sygn. akt II GSK 726/15. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia