Zdaniem organu rentowego one też korzystają ze zwolnienia. Najważniejszym bowiem kryterium jest to, aby ubezpieczony nie nabywał do nich prawa częściej niż raz na pięć lat.
Ogólna zasada ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne dla pracowników, zgodnie z którą jest to przychód uzyskany ze stosunku pracy, obejmuje wyjątki. Jednym z nich są określone w par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (dalej: rozporządzenie), nagrody jubileuszowe (gratyfikacje), których wartość nie jest oskładkowana. Korzystają one jednak ze zwolnienia tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ich przyznawanie wynika, że przysługują nie częściej niż raz na pięć lat. Takie sformułowanie większych wątpliwości nie budzi. Co jednak w sytuacji, gdy pracodawca zechce jubileuszówki zlikwidować, a pracownikom dać w zamian jakieś rekompensaty? Takie świadczenia już nie są wymienione w rozporządzeniu. Powstaje więc pytanie – oskładkować, czy nie oskładkować. Przed takim dylematem stanął jeden z płatników, wystąpił więc do ZUS o wydanie stosownej interpretacji w tej sprawie. Przedstawił stanowisko, że rekompensaty nie wchodzą do podstawy wymiaru składek. ZUS zwrócił uwagę, że nagrody jubileuszowe nie są świadczeniami obligatoryjnymi uregulowanymi w powszechnych przepisach prawa pracy, ale wynikają z układu zbiorowego. Podkreślił, że decydujące znaczenie dla oceny obowiązku składkowego ma to, czy pracownicy nabywają prawo do świadczenia nie częściej niż raz na pięć lat. Zaakceptował stanowisko przedsiębiorcy i stwierdził, że zwolnienie ze składek wynikające z par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia będzie miało zastosowanie także do rekompensaty wypłacanej pracownikom w zamian za likwidację w zakładowym układzie pracy jubileuszówek (decyzja nr WPI/200000/43/569/2016 z 31 maja 2016 r.).
Oczywiście należy pamiętać, że interpretacja odnosi skutek tylko w stosunku do przedsiębiorcy, który o nią wystąpił. I to tylko wtedy, gdy przestawił we wniosku prawdziwy stan faktyczny. Inni płatnicy mogą się nią sugerować, jako wskazaniem wykładni przepisów przez ZUS, ale nie mogą się na nią powoływać w razie sporu.
Podstawa prawna
Par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2236).