Od 22 lutego 2016 r. zmieniły się zasady zatrudniania na czas określony. Nowelizacja k.p. z 25 czerwca 2015 r. (Dz.U. poz. 1220) nie tylko wprowadziła 33-miesięczny limit pracy na umowach terminowych, lecz także m.in. wyeliminowała możliwość zawierania umów na czas wykonania określonej pracy.
Takie zmiany oznaczają konieczność dostosowania do nich innych przepisów z zakresu prawa pracy. Dlatego ustawa z 25 czerwca znowelizowała także m.in. ustawę z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. nr 166, poz. 1608 ze zm.) oraz ustawę z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 192).
Pierwszy z dwóch wymienionych aktów przewiduje, że agencje zatrudnienia nie mogą już stosować umów na czas wykonania określonej pracy. W rezultacie sama umowa nie musi już określać, jakiego rodzaju jest to kontrakt (jedyną umową o pracę, jaką mogą zawierać agencje, jest ta na czas określony). W związku z tym doprecyzowano także inne przepisy ustawy (m.in. art. 21 stanowi już, że do umów o pracę stosowanych przez agencje nie ma zastosowania art. 251 k.p., czyli nie dotyczy ich 33-miesięczny limit terminowej pracy oraz możliwość zawarcia maksymalnie tylko trzech kontraktów na czas określony).
Z kolei z ustawy z 13 marca 2003 r. wyeliminowano art. 5 ust. 7, który przewidywał, że w razie wypowiadania pracownikom stosunków pracy w ramach grupowego zwolnienia umowy zawarte na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy mogły być rozwiązane przez każdą ze stron za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Po wejściu w życie ustawy z 25 czerwca 2015 r. nie można już zawierać umów na czas określonej pracy. Jednocześnie od 22 lutego można wypowiadać już każdą umowę na czas określony (bez względu na termin, na jaki ją zawarto; nie trzeba już także stosować klauzuli dopuszczającej wypowiadanie takiego kontraktu).
22 lutego 2016 r. weszło w życie także rozporządzenie z 10 listopada 2015 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w kodeksie pracy (Dz.U. poz. 2000).
Zmiana była konieczna, ponieważ nowelizacja k.p. umożliwiła pracodawcom jednostronne zwalnianie pracowników z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Rozporządzenie doprecyzowuje, że za ten czas zatrudnionemu przysługuje wynagrodzenie jak za czas urlopu wypoczynkowego.
