W myśl ustawy monitorowanie sytuacji osób starszych ma być prowadzone na zlecenie Prezesa Rady Ministrów przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego przy wykorzystaniu m.in. informacji statystycznych, wyników badań naukowych, informacji od innych organów administracji publicznej, państwowych jednostek organizacyjnych oraz innych organizacji zaangażowanych w kształtowanie sytuacji osób starszych w Polsce.

Ustawę uchwalono w poprzedniej kadencji parlamentu. Prace nad regulacją były szybkie - pierwsze czytanie projektu ustawy (opracowanego przez sejmową komisję polityki senioralnej) odbyło się 2 września, a Sejm uchwalił ustawę 11 września.

zobacz także:

Podczas prac nad ustawą posłowie wskazywali, że zmieniająca się struktura demograficzna polskiego społeczeństwa stawia przed państwem nowe wyzwania, których celem jest zapewnienie osobom starszym warunków do wydłużenia aktywności zawodowej, społecznej i edukacyjnej oraz samodzielnego, zdrowego i bezpiecznego życia.

Wskazywano, że Polska należy do nielicznych krajów europejskich, w których nie ukształtowano systemu monitorowania sytuacji życiowej populacji osób starszych, uwzględniającego aspekty społeczne, ekonomiczne i zdrowotne. Wchodząca w życie ustawa ma to zmienić.