Orzeczenie
Państwo członkowskie może odmówić prawa do przyznania wsparcia na pokrycie kosztów utrzymania o charakterze nieskładkowym obywatelowi Unii, który przyjechał do niego w celu znalezienia zatrudnienia.
Tak uznał Trybunał Sprawiedliwości UE, który rozpatrywał pytanie skierowane przez Bundessozialgericht, czyli federalny sąd pracy i ubezpieczeń społecznych w Niemczech. Sporna sprawa dotyczyła kwestii przyznania świadczeń mających na celu pokrycie kosztów utrzymania, których miejscowy urząd odmówił członkom rodziny Alimanovic, składającej się z matki i trzech córek. Miały one obywatelstwo szwedzkie i przyjechały do Niemiec w czerwcu 2010 r., a po miesiącu uzyskały zaświadczenie dotyczące prawa do stałego pobytu. Od tego czasu matka oraz jedna z córek podejmowały krótkotrwałe zatrudnienie. Jednak od maja 2011 r. nie pracowały już nigdzie, żadna z nich nie prowadziła też działalności zarobkowej na własny rachunek. Tym samym niemiecki urząd zajmujący się przyznawaniem wsparcia uznał, że należały one do kategorii osób poszukujących zatrudnienia. To zaś oznacza, że świadczenia na pokrycie kosztów utrzymania dla osób długotrwale bezrobotnych im nie przysługują.
Podstawą tej decyzji były odpowiednie przepisy kodeksu prawa socjalnego, które wykluczają z grona beneficjentów świadczeń przysługujących na ich podstawie zarówno te osoby, których prawo pobytu jest uzasadnione wyłącznie przez poszukiwanie pracy, jak i członków ich rodzin. Dodatkowo wspomniana forma wsparcia jest traktowana jako świadczenie z zakresu pomocy społecznej. Ma więc do niej zastosowanie art. 24 ust. 2 dyrektywy WE 2004/38 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich (Dz.Urz. UE L 158, s. 77). Zgodnie z nim kraj należący do UE, który przyjmuje osobę z innego państwa, nie jest zobowiązany do przyznania jej świadczeń z pomocy społecznej w ciągu trzech pierwszych miesięcy pobytu lub dłużej, jeżeli przyjechała ona w celu poszukiwania zatrudnienia.
Bundessozialgericht miał jednak wątpliwości, czy wyłączenie zawarte w kodeksie prawa socjalnego nie narusza zasady niedyskryminacji i równego traktowania obywateli UE względem obywateli danego kraju członkowskiego. Nie zostały one jednak podzielone przez TSUE, który uznał, że przyjmujące państwo może skorzystać z odstępstwa przewidzianego w art. 24 ust. 2 dyrektywy 2004/38 i odmówić przyznania wnioskowanego świadczenia. ©?
ORZECZNICTWO
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2015 r. w sprawie C 67/14 Jobcenter Berlin Neukolln przeciwko Alimanovic. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia