Indywidualny program rehabilitacji (IPR) może służyć wyposażeniu miejsca pracy, ale jedynie w takim stopniu, w jakim finansowane w jego ramach wydatki służą ograniczeniu lub eliminowaniu ograniczeń zawodowych niepełnosprawnego pracownika. Tego warunku nie spełnia zakup kosztownego tabletu.
Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Gliwicach, który zajmował się skargą w sprawie wydatkowania pieniędzy zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON). Pracodawca sfinansował z jego środków zakup tabletu dla jednego z pracowników i wystąpił z wnioskiem do fiskusa o uznanie tego wydatku za pomoc de minimis. Jednak dyrektor urzędu skarbowego odmówił wydania stosownego zaświadczenia. Uzasadnił to tym, że poniesiony koszt nie spełnia wymogów zasadności i oszczędności, wynikających z przepisów rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1145), bo pracodawca wybrał jedną z najdroższych wersji urządzenia, a jego zakup nie był bezpośrednio związany z rodzajem niepełnosprawności pracownika oraz jego rzeczywistymi potrzebami.
Pracodawca złożył zażalenie na to rozstrzygnięcie. Wskazał w nim, że tablet pozwala podwładnemu na usprawnienie procesu zdalnej obsługi różnych urządzeń bez konieczności ciągłego poruszania się po zakładzie pracy. Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił jego argumentacji i utrzymał w mocy postanowienie I instancji. Zwrócił przy tym uwagę, że jest ona o tyle niezrozumiała, że z zapisów IPR wynika, że pracownik ma możliwość samodzielnego poruszania się bez ograniczeń i nie potrzebuje do tego pomocy ze strony innych osób.
Wobec takiej decyzji fiskusa pracodawca postanowił zaskarżyć ją do WSA. Jego zdaniem poniesiony wydatek był nie tylko zasadny i oszczędny, lecz także ściśle związany z używaniem przez firmę innych urządzeń tego samego producenta, które są kompatybilne z nabytym tabletem. Zarzucił przy tym organom niższej instancji błędną wykładnię przepisów, bo zgodnie z przyjętą przez nie interpretacją z pieniędzy ZFRON można pokrywać tylko te wydatki, które prowadzą do umożliwienia danej osobie niepełnosprawnej pracy w ogóle czy bez których jego praca na konkretnym stanowisku nie byłaby możliwa.
WSA nie podzielił tych zarzutów i oddalił skargę. Przypomniał, że w ramach IPR mogą zostać sfinansowane koszty mające na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających ze stopnia i rodzaju niepełnosprawności pracownika. Natomiast w sprawie objętej skargą dążenie do ich eliminowania nie wykazuje związku z zakupem kosztownego tabletu. Dodał przy tym, że wyposażenie stanowiska pracy w sprzęt niezbędny do wykonywania czynności zawodowych jest podstawowym obowiązkiem pracodawcy. WSA podkreślił też, że zaświadczenie o pomocy de minimis ma potwierdzić dokonanie wydatku zgodnego z katalogiem określonym w przepisach rozporządzenia z 19 grudnia 2007 r. – nie można zatem było potwierdzić wydatku poniesionego z naruszeniem prawa. Dlatego dyrektor urzędu skarbowego prawidłowo odmówił wydania tego dokumentu. ©℗
orzecznictwo
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 7 grudnia 2022 r., sygn. akt III SA/Gl 741/22 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia