Indywidualny program rehabilitacji (IPR) może służyć wyposażeniu miejsca pracy, ale jedynie w takim stopniu, w jakim finansowane w jego ramach wydatki służą ograniczeniu lub eliminowaniu ograniczeń zawodowych niepełnosprawnego pracownika. Tego warunku nie spełnia zakup kosztownego tabletu.
Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Gliwicach, który zajmował się skargą w sprawie wydatkowania pieniędzy zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON). Pracodawca sfinansował z jego środków zakup tabletu dla jednego z pracowników i wystąpił z wnioskiem do fiskusa o uznanie tego wydatku za pomoc de minimis. Jednak dyrektor urzędu skarbowego odmówił wydania stosownego zaświadczenia. Uzasadnił to tym, że poniesiony koszt nie spełnia wymogów zasadności i oszczędności, wynikających z przepisów rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1145), bo pracodawca wybrał jedną z najdroższych wersji urządzenia, a jego zakup nie był bezpośrednio związany z rodzajem niepełnosprawności pracownika oraz jego rzeczywistymi potrzebami.