Pracodawca ustala, czy dana osoba może uczestniczyć w przygotowaniu indywidualnego programu rehabilitacji dla pracownika. Tak wynika z wyjaśnienia Biura pełnomocnika rządu ds. osób niepełnosprawnych (BON) na pytanie skierowane przez Ogólnopolską Bazy Pracodawców Osób Niepełnosprawnych (OBPON).
Zgodnie z par. 6 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. o zakładowym funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1300), opracowanie indywidualnego programu rehabilitacji wymaga powołania przez pracodawcę komisji. W jej skład wchodzi m.in. doradca zawodowy. Przepisy jednak nie określają, jakie kwalifikacje powinien on posiadać.
– Niektórzy pracodawcy podczas kontroli słyszeli zarzuty, że doradcą jest osoba niemająca specjalnego wykształcenia lub przygotowania – mówi Edyta Sieradzka, wiceprezes OBPON.
BON potwierdza, że rozporządzenie nie zawiera definicji pozwalającej ustalić kwalifikacje zawodowe i umiejętności doradcy. Dodaje, że pomocniczo może być zastosowane rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz.U. poz. 1145). Wynika z niego, że zawód ten znajduje się w grupie „specjaliści”, dla którego jest wymagany piąty poziom wykształcenia według międzynarodowej skali ISCED. Jej polskim odpowiednikiem są m.in. studia magisterskie.
Biuro zwraca uwagę, że wprawdzie definicję doradcy zawodowego zawiera ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia oraz instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 149), ale została ona opracowana na potrzebę tego właśnie aktu. Brak jest więc podstaw do stosowania jej do doradców – członków komisji rehabilitacyjnej.
BON podkreśla, że to pracodawca tworząc komisję ustala, czy konkretna osoba może zostać powołana do jej składu jako doradca zawodowy.
