Wybudowanie parkingu podnosi komfort bazy wypoczynkowej i będzie służyć wszystkim jego użytkownikom. Ponieważ pracodawca nie wykazał, że pokrycie takiej inwestycji z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) będzie służyć w całości osobom niepełnosprawnym, to ten wydatek nie powinien być finansowany z tego źródła.

Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Łodzi, który rozpatrywał skargę dotyczącą wydatkowania środków ZFRON. Złożył ją pracodawca, który zwrócił się do urzędu skarbowego z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis w stosunku do kwoty 25 tys. zł, które z tego funduszu wykorzystał na pokrycie kosztów ułożenia kostki brukowej na parkingu przy wybudowanej w Zakopanem zakładowej bazie wypoczynkowej. Naczelnik urzędu skarbowego odmówił wydania tego dokumentu. Firma złożyła zażalenie na to postanowienie do dyrektora izby administracji skarbowej, ale nie zostało ono uwzględnione.
Organ odwoławczy wskazał, że baza wypoczynkowa ma być dostępna przez cały rok zarówno dla niepełnosprawnych pracowników (stanowiących 60 proc. kadry), jak i pozostałych zatrudnianych. Ze złożonej przez firmę dokumentacji nie wynikało, aby budowany parking przewidywał jakiekolwiek udogodnienia lub specjalne rozwiązania techniczne albo że jakaś jego część byłaby wydzielona tylko na potrzeby osób niepełnosprawnych, a sfinansowany wydatek był częścią prac związanych z ich realizacją. Fiskus podkreślił, że to na pracodawcy spoczywa obowiązek wykazania związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a rodzajem i stopniem niepełnosprawności pracowników. W dalszej części uzasadnienia organ dodał, że pieniądze pochodzące z tego funduszu powinny być zgodnie z par. 4a rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 1023 ze zm.) wydatkowane w sposób celowy i oszczędny, z uwzględnieniem doboru metod i środków realizacji w stosunku do zakładanych efektów. Oceniając poniesiony przez pracodawcę wydatek pod tym kątem, nie można go zakwalifikować do celowych. Zdaniem organu odwoławczego celowy byłby tylko taki procent wydatku, jaki pozostaje udział pracowników niepełnosprawnych w ogólnej liczbie wszystkich zatrudnionych osób.
Pracodawca złożył na decyzję dyrektora izby administracji skarbowej skargę do WSA w Łodzi. Zarzucił w niej naruszenie par. 2 ust. 1 pkt 3 lit. c rozporządzenia, który stanowi, że środki ZFRON mogą być przeznaczane na tworzenie, modernizację, remont, rozbudowę i utrzymanie bazy wypoczynkowej, przez bezzasadne jego powiązanie z koniecznością zastosowania proporcjonalności wydatku do liczby zatrudnionych osób niepełnosprawnych i pełnosprawnych. Zdaniem firmy fiskus błędnie przyjął też, że poniesiony wydatek był niecelowy i nieoszczędny.
WSA nie podzielił tych zarzutów i oddalił skargę. Stwierdził, że na podstawie wniosku pracodawcy, przedstawionych przez niego dokumentów i wyjaśnień udzielonych organom niższej instancji nie można uznać, że wydatek został dokonany celowo w stosunku do zakładanych efektów, a położenie kostki na parkingu wynika z potrzeb niepełnosprawnych pracowników i jest nieodzowne dla zmniejszenia ograniczeń związanych z dysfunkcją zdrowotną, poprawy ich sytuacji lub ułatwienia im rehabilitacji. W konsekwencji nie został spełniony wymóg określony w par. 4a rozporządzenia. ©℗
ORZECZNICTWO
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 5 października 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 450/22 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia