Orzeczenie
Sąd Najwyższy w 7-osobowym składzie rozstrzygnie, czy wręczenie załodze wypowiedzeń zmieniających powinno być poprzedzone procedurą stosowaną przy zwolnieniach grupowych.
Najczęściej pracownicy świadomi sytuacji pracodawcy godzą się na okresowe wyrzeczenia i ograniczenie wynagrodzeń i innych świadczeń, zawierając stosowne porozumienia. Jednak nie wszyscy się na to zgadzają i w efekcie pracodawca musi wręczyć podwładnym wypowiedzenia zmieniające dotyczące warunków pracy i płacy.
W takiej sytuacji był m.in. szpital w Łodzi. By uratować placówkę, pracownikom zaproponowano dobrowolne obniżenie wynagrodzeń o 15 proc. Jedynie 20 proc. załogi zgodziło się na takie rozwiązanie i podpisało z placówką stosowne porozumienie. Pozostali pracownicy otrzymali wypowiedzenia zmieniające, w których jako przyczynę wypowiedzenia wskazano konieczność restrukturyzacji kosztów osobowych ze względu na trudną sytuację pracodawcy.
Jeden z zatrudnionych nie przyjął zaproponowanych warunków i jego umowa po upływie okresu wypowiedzenia uległa rozwiązaniu. Były pracownik nie pogodził się z utratą zatrudnienia i domagał się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach. Przy czym zarzucił pracodawcy naruszenie przepisów dotyczących wypowiadania umów o pracę przez nieprzeprowadzenie procedury zwolnień grupowych, w sytuacji gdy wypowiedzenia zmieniające otrzymała większa część załogi.
Sąd rejonowy oddalił powództwo. Zwolniony zaskarżył wyrok do sądu okręgowego. Ten, analizując sprawę i dotychczasowe rozbieżne orzecznictwo Sądu Najwyższego, uznał, że nie jest w stanie rozstrzygnąć, czy pracodawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników, który zamierza wręczyć wypowiedzenia warunków umowy dużej części załogi, ma obowiązek stosowania procedur określonych w ustawie z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2003 r. nr 90, poz. 844 ze zm.). Dlatego zwrócił się do SN o rozstrzygnięcie tego problemu.
Sąd Najwyższy postanowił jednak, że odpowiedzi na powyższe zagadnienie powinien udzielić jego powiększony, 7-osobowy skład. Powód: ranga problemu jest zbyt poważna, a na dodatek zapisy dyrektywy rady 98/59/WE z 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. UE. L 1998/225/16) są niejednoznaczne.
ORZECZNICTWO
Postanowienie Sądu Najwyższego z 11 lutego 2015 r, sygn. akt I PZP 7/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia