Orzeczenie
Zakup i instalacja urządzeń odpylających nie może być uznana za element realizacji indywidualnego programu rehabilitacji (IPR) osoby niepełnosprawnej. Fiskus miał prawo odmówić wystawienia firmie zaświadczenia o pomocy de minimis.
Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjny (NSA), oddalając dwie skargi kasacyjne firmy, która wydała pieniądze z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) na instalację odpylającą. Spółka starała się o uznanie poniesionych kosztów za pomoc de minimis, ale naczelnik urzędu skarbowego odmówił wydania zaświadczenia to potwierdzającego.
Fiskus uznał, że wydatek na instalację nie spełniał wymogów par. 2 ust. 1 pkt 12 lit. e rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1300 ze zm.). Zgodnie z nim pieniądze z funduszu przeznaczone na IPR pracownika mogą być przeznaczone na działania służące zmniejszeniu ograniczeń zawodowych oraz dostosowanie stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności podwładnego. Tego warunku nie spełniają zakup i instalacja urządzeń odpylających, ponieważ pierwszy z pracowników, dla których była ona przeznaczona, ma schorzenie narządu ruchu, a drugi chorobę o charakterze logopedycznym i neurologicznym.
Prawidłowość postępowania urzędu skarbowego potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który oddalił skargi złożone przez firmę. Spółka postanowiła jednak zwrócić się o rozstrzygnięcie do NSA. Powtórzyła przy tym zarzuty podnoszone w trakcie postępowania przed organami niższej instancji, a mianowicie błędną interpretację par. 2 ust. 1 pkt 12 lit. e rozporządzenia w sprawie ZFRON oraz niezwrócenie się o opinię specjalisty, który dokonałby oceny zasadności wydatku na instalację odpylającą. NSA postanowił oddalić obydwie skargi kasacyjne.
– Wydatki poniesione przez spółkę miały charakter inwestycyjny i nie wynikały z realizacji IPR niepełnosprawnego pracownika – mówiła Beata Cieloch, sędzia sprawozdawca NSA.
W ocenie sądu nie było też potrzeby dopuszczenia opinii biegłego, ponieważ zgromadzona przez fiskusa dokumentacja była wystarczająca do podjęcia decyzji o niewydawaniu zaświadczenia o pomocy de minimis.
ORZECZNICTWO
Wyroki NSA w Warszawie z 22 stycznia 2014 r., sygn. akt II FSK 3144/12 i II FSK 3214/12. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia