Zgodnie z art. 55 par. 11 kodeksu pracy (dalej: k.p.) pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, gdy pracodawca dopuści się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. W takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy, sformułowanie powołanego przepisu zbliżone jest do art. 52 par. 1 pkt 1 określającego przyczynę rozwiązania umowy z pracownikiem bez wypowiedzenia. Zatem art. 55 par. 11 k.p. stanowi po stronie pracownika odpowiednik rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę w trybie natychmiastowym (wyrok SN z 10 maja 2012 r., sygn. akt II PK 220/11). Pracodawca może kwestionować istnienie tego rodzaju przyczyny rozwiązania stosunku pracy. Może to uczynić w wytoczonym przez siebie procesie o odszkodowanie z art. 611 k.p. lub w zainicjowanym przez pracownika postępowaniu sądowym o odszkodowanie z art. 55 par. 11 k.p. (uchwała SN z 5 marca 1999 r., sygn. akt III ZP 3/99, oraz wyroki z 4 marca 1999 r., sygn. akt I PKN 614/98, z glosą M. Gersdorf: OSP 1999 nr 11, poz. 208). Co istotne, SN potwierdza, że nieuzasadnione rozwiązanie przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 par. 11 k.p. usprawiedliwia żądanie od pracownika odszkodowania niezależnie od tego, czy pracodawca poniósł szkodę (np. wyrok SN z 29 kwietnia 2005 r., sygn. akt III PK 2/05).
Nie wystarczą ogólniki