Mikroprzedsiębiorca zatrudnia tylko jednego pracownika, który ma ukończone 55 lat. Chce on oszczędzać w pracowniczym planie kapitałowym i złożył w tej sprawie wniosek. Czy pracodawca ma obowiązek wdrożyć dla niego ten program?
Tak, pracodawca ma taki obowiązek. Od 1 stycznia 2021 r. ustawę z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1342, dalej: ustawa o PPK) stosuje się m.in. do najmniejszych pracodawców z sektora prywatnego (tych, którzy na 31 grudnia 2019 r. zatrudniali mniej niż 20 osób zatrudnionych). Należą oni do ostatniego, czwartego etapu wdrożenia PPK i mają czas na zawarcie z instytucją finansową umowy o zarządzanie PPK do 23 kwietnia, a umowy o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz osób zatrudnionych do 10 maja br.
Zawarcie dla danej osoby zatrudnionej umowy o prowadzenie PPK powoduje, że staje się ona uczestnikiem tego programu. Definicja osoby zatrudnionej jest w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK. Osobą zatrudnioną jest nie tylko pracownik, lecz także np. zleceniobiorca podlegający z tytułu tego zlecenia obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. W imieniu i na rzecz osób zatrudnionych, które ukończyły 18 lat i nie ukończyły 55. roku życia (które nie złożyły deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK), pracodawca zawiera umowę o prowadzenie PPK automatycznie (bez konieczności uzyskania ich zgody). Dla osób zatrudnionych, które ukończyły 55. rok życia i nie ukończyły 70. roku życia, umowę o prowadzenie PPK zawiera się tylko na ich wniosek.
Jeżeli dana osoba była zatrudniona u swego pracodawcy w dniu objęcia go przepisami ustawy o PPK (czyli w przypadku pracodawców z ostatniego etapu wdrożenia tego programu 1 stycznia br.), pracodawca nie musi sprawdzać jej okresu zatrudnienia. Jeśli jednak została zatrudniona po tym dniu, pracodawca zapisuje ją do PPK (czyli zawiera dla niej umowę o prowadzenie PPK) dopiero po upływie trzymiesięcznego (90-dniowego) okresu zatrudnienia, ustalonego zgodnie z art. 16 ustawy o PPK.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o PPK przepisów tej ustawy nie stosuje się do mikroprzedsiębiorcy, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo przedsiębiorców, jeżeli wszystkie osoby zatrudnione złożyły mu deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Złożenie rezygnacji dotyczy osób zatrudnionych, które nie ukończyły 55 lat.
Aby pracodawca (mikroprzedsiębiorca) zatrudniający pracownika, który ma ukończony 55. rok życia, miał obowiązek utworzyć PPK, pracownik ten musi złożyć pracodawcy wniosek o zawarcie – w jego imieniu i na jego rzecz – umowy o prowadzenie PPK. Jeśli zatem pracownik, o którym mowa w pytaniu, złożył pracodawcy taki wniosek, to pracodawca ma obowiązek wdrożyć PPK i nie może powoływać się na to, że jako mikroprzedsiębiorca nie ma takiego obowiązku.
Uczestnik PPK finansuje wpłatę podstawową w wysokości 2 proc. swego wynagrodzenia (w przypadku osób o zarobkach nieprzekraczających miesięcznie 1,2 minimalnego wynagrodzenia, wpłata ta może zostać obniżona nawet do 0,5 proc.). Uczestnik PPK może także finansować wpłatę dodatkową w wysokości do 2 proc. wynagrodzenia. Natomiast pracodawca finansuje za uczestnika PPK wpłatę podstawową w wysokości 1,5 proc. wynagrodzenia, może też finansować wpłatę dodatkową do 2,5 proc. wynagrodzenia.
Pracodawca oblicza i pobiera wpłaty do PPK w terminie wypłaty wynagrodzenia. Pierwsze wpłaty do PPK należy obliczyć i pobrać już od pierwszego wynagrodzenia wypłaconego osobie zatrudnionej po zawarciu dla niej umowy o prowadzenie PPK. Pracodawca ma obowiązek przekazania wpłat do instytucji finansowej w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane.