Cechą prawa układowego w byłych krajach komunistycznych było ograniczanie się do uregulowania gotowego produktu rokowań czyli układu. Nie zajmowano się procedurami negocjacyjnymi, gdyż strony nie występowały wobec siebie w roli autentycznych negocjatorów. W demokratycznych stosunkach przemysłowych reguły dotyczące rokowań zbiorowych (ang. collective bargaining) są niezbędne, o czym świadczy m.in. nacisk położony na tę problematykę w prawie międzynarodowym.
- gdy układ ma być zawarty dla pracowników dotychczas nim nieobjętych, co może oznaczać zawarcie układu po raz pierwszy lub rozszerzenie jego zakresu na nową grupę osób,
- gdy układ ma być zmieniony w trakcie jego obowiązywania. Żądanie podjęcia rokowań w celu jego zmiany uzasadnia jednak tylko znacząca zmiana sytuacji stron, a mianowicie istotna zmiana sytuacji ekonomicznej lub finansowej pracodawców albo pogorszenie sytuacji materialnej pracowników, np. wyraźne obniżenie się poziomu płac realnych wskutek inflacji,
- w związku z rozwiązaniem układu. Obowiązek przystąpienia do rokowań powstaje w określonym przedziale czasowym, najwcześniej na 60 dni przed upływem okresu, na jaki układ był zawarty, w przypadku układu zawartego na czas określony albo po dniu jego wypowiedzenia w przypadku układu zawartego na czas nieokreślony.