Pracodawca, który chce zatrudnić niedoświadczonego pracownika, a chwilowo nie może mu zaoferować etatu, może przyjąć go do pracy na podstawie umowy o praktykę absolwencką.
Możliwość jej zawarcia przewiduje ustawa z 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. z 2009 r. nr 127, poz. 1052). Zgodnie z jej przepisami absolwentem jest osoba, która ukończyła co najmniej gimnazjum i w dniu rozpoczęcia praktyk nie ukończyła 30. roku życia. Umowę taką można więc podpisać także z osobą, która ukończyła uczelnię wyższą.
Praktyka może być odpłatna lub nieodpłatna. Celem jest uzyskanie przez absolwenta doświadczenia i nabywanie umiejętności praktycznych. W sytuacji gdy podmiot przyjmujący na praktykę płaci za nią praktykantowi, wysokość miesięcznego świadczenia nie może przekraczać dwukrotności minimalnego wynagrodzenia (3,2 tys. zł brutto do końca 2013 r.). Świadczenie to jest opodatkowane, ale nie podlega składkom ZUS.
Umowa zawarta z absolwentem powinna określać rodzaj pracy, okres odbywania praktyki, tygodniowy wymiar czasu pracy oraz wysokość świadczenia pieniężnego, jeśli będzie mu ono wypłacane. Okres praktyki nie może łącznie przekraczać 3 miesięcy. Umowa nieodpłatna może być rozwiązana w każdym czasie, a odpłatna za 7-dniowym wypowiedzeniem. Warto pamiętać, że w obu przypadkach nie jest ona źródłem nieodpłatnego świadczenia dla podmiotu przyjmującego praktykanta.
Do umowy absolwenckiej nie mają zastosowania przepisy prawa pracy, z wyjątkiem wskazanych wyraźnie w ustawie, a dotyczących zakazu dyskryminacji, norm czasu pracy i odpoczynku oraz pracy w porze nocnej. Absolwenta nie można zatrudniać przy pracy szczególnie niebezpieczniej, a podmiot przyjmujący na praktykę musi zapewnić mu odbywanie jej zgodnie z zasadami bhp. Jest też zobowiązany na wniosek praktykanta wystawić na piśmie zaświadczenie o rodzaju wykonywanej przez niego pracy i umiejętnościach nabytych w czasie trwania umowy.