Urząd pracy wstecznie nakazał zwrócić zasiłek dla bezrobotnych osobie, która została przywrócona do pracy przez sąd, twierdząc, że przez cały czas pozostawała w zatrudnieniu. Czy mógł tak postąpić?
Takie działanie urzędu pracy nie jest zgodne z prawem. Nie można zgodzić się z poglądem, że prawomocne przywrócenie pracownika do pracy orzeczeniem sądu pracy, tworzy w istocie fikcję prawną, że stosunek pracy się nigdy nie rozwiązał. Tylko takie stwierdzenie mogłoby uzasadniać tezę, że osoba, która pierwotnie straciła zatrudnienie i uzyskała status bezrobotnego, np. z prawem do zasiłku, później po przywróceniu do pracy wstecznie go utraciła uwagi na to, że w istocie nigdy nie przestała pracować. Z przepisów kodeksu pracy (k.p.) dotyczących zwolnień z pracy oraz ewentualnych roszczeń pracowników z tym związanych jednoznacznie wynika, że ewentualne przywrócenie do wykonywania obowiązków nie tworzy fikcji prawnej, że do rozwiązania stosunku pracy nigdy nie doszło. Powyższe oznacza, że dotychczasowy stosunek pracy przestaje istnieć (uchwała Sądu Najwyższego z 28 maja 1976 r., sygn. akt V PZP 12/75). Natomiast orzeczenie przywracające do wykonywania obowiązków ma charakter konstytutywny, znosząc skutek rozwiązania i prowadząc do restytucji stosunku pracy. Nie działa ono jednak od samego początku, tj. od daty rozwiązania stosunku pracy, ponieważ nie unieważnia bezprawnego oświadczenia pracodawcy z mocą wsteczną od momentu, w którym oświadczenie zostało złożone. Reaktywuje ten stosunek od daty prawomocnego przywrócenia do pracy, to jest od dnia, w którym pracownik w ustawowym terminie 7 dni zgłosił gotowość niezwłocznego podjęcia zatrudnienia. Tak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 23 listopada 2004 r. (sygn. akt I PK 67/04). Taki stosunek pracy, mimo że nawiązany między tymi samymi stronami i na warunkach poprzednich, nie jest prostą kontynuacją dotychczasowego zatrudnienia. To oznacza, że w czasie od jego rozwiązania do przywrócenia do wykonywania wcześniejszych obowiązków i ich podjęcia zainteresowanemu przysługuje status bezrobotnego. Tym samym ma on prawo do wypłaty zasiłku dla bezrobotnych za ten okres z wyłączeniem czasu, za który otrzymywał wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy na podstawie art. 47 lub 57 k.p.