Pracownik używający do celów prywatnych samochodu służbowego leasingowanego przez pracodawcę uzyskuje nieodpłatne świadczenie stanowiące dla niego przychód ze stosunku pracy. W jaki sposób ustalać jego wartość dla celów odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy i składek na ubezpieczenia społeczne?
Jeżeli świadczeniem nieodpłatnym ze stosunku pracy są usługi zakupywane przez pracodawcę i udostępniane następnie pracownikowi, to wartość pieniężną świadczenia uzyskiwanego przez zatrudnionego ustala się na podstawie cen zakupu tych usług przez firmę. Tak wynika z art. 11 ust. 2a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.).
Jeżeli zatem pracodawca użytkuje przekazywany pracownikowi samochód służbowy na podstawie umowy leasingu zawieranej z podmiotem zewnętrznym, to przy ustalaniu wartości uzyskiwanego przez pracownika nieodpłatnego świadczenia (z tytułu prawa do korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych) powinna być brana pod uwagę wartość rat leasingowych płaconych przez firmę. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika jest bowiem usługa zakupiona u innego podmiotu (por. interpretację dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 czerwca 2012 r.; sygn. ILPB1/415-207/12-7/AMN).
Biorąc pod uwagę, że wykorzystywanie przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy, na pracodawcy ciążą obowiązki płatnika związane z odprowadzaniem zaliczek na podatek dochodowy. Zgodnie z dominującym stanowiskiem ZUS, pracodawca powinien również odprowadzać z tego tytułu składki na ubezpieczenia społeczne. Podstawą do obliczania zaliczek i składek powinna być wartość świadczenia przekazywanego pracownikowi, ustalana zgodnie z zasadami opisanymi powyżej. W opisanym powyżej przypadku nie jest natomiast właściwe ustalanie wartości świadczenia na podstawie cen usług świadczonych przez podmioty zajmujące się wynajmowaniem samochodów (podobnych do samochodu użytkowanego przez pracownika). Takie działanie, choć powszechnie stosowane, byłoby sprzeczne z powoływanym powyżej art. 11 ust. 2a ustawy i powodowałoby niesłuszne zawyżanie wartości świadczenia uzyskiwanego przez zatrudnionego.