Na wniosek pracownicy pracodawca zobowiązany jest udzielić jej urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po zakończeniu macierzyńskiego. Czy przed skorzystaniem z wolnego podwładna powinna wykonać kontrolne badania lekarskie, jeśli przed urlopem macierzyńskim długotrwale chorowała?
Przed podjęciem obowiązków służbowych po długotrwałej nieobecności spowodowanej chorobą pracownik zobowiązany jest poddać się kontrolnym badaniom lekarskim na podstawie skierowania pracodawcy (art. 229 par. 2 k.p.). Tego typu badania przeprowadzane są w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy.
Istotą urlopu wypoczynkowego jest czasowe niewykonywanie pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego nie można przyjąć, że warunkiem rozpoczęcia przez pracownika urlopu wypoczynkowego jest przeprowadzenie kontrolnych badań lekarskich. Są one niezbędne przed dopuszczeniem do wykonywania pracy, natomiast nieprzeprowadzenie ich przed urlopem nie pozostaje w sprzeczności z jego istotą (por. wyr. SN z 20 marca 2008 r., II PK 214/07, LEX nr 411087).
Stanowisko to Sąd Najwyższy podtrzymał w najnowszym orzeczeniu, w którym rozważał kwestię konieczności poddania się przez pracownicę badaniom lekarskim przed udaniem się na urlop wypoczynkowy po urlopie macierzyńskim, przed którego rozpoczęciem pracownica była niezdolna do pracy z powodu choroby dłużej niż 30 dni. Sąd odwołał się do wykładni funkcjonalnej przepisu art. 229 par. 2 k.p., argumentując, iż obowiązek pracodawcy skierowania zatrudnionego na badania wiąże się z kwestią bezpieczeństwa i higieny pracy. Dopuszczenie do wykonywania pracy pracownika po długiej chorobie bez uzyskania potwierdzenia zachowania zdolności do pracy byłoby obciążone ryzykiem z punktu widzenia bezpieczeństwa pracy. Gdy po zakończeniu zwolnienia chorobowego pracownik rozpoczyna urlop wypoczynkowy, o zagrożeniu dla bezpieczeństwa nie ma mowy. Z treści art. 229 par. 2 k.p. nie można wywodzić obowiązku przedstawienia orzeczenia o zdolności do pracy przez pracownicę rozpoczynającą urlop wypoczynkowy po macierzyńskim wykorzystanym po zakończeniu okresu niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni (por. wyr. SN z 9 marca 2011 r. II PK 240/10, OSNP 2012/9 – 10/113).