Obowiązek pracownika powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej przestaje obowiązywać m.in. w przypadku niewywiązywania się pracodawcy z wypłaty odszkodowania. Czy oznacza to, że w ten sposób może on zwolnić się z jej wypłaty w ogóle?
Sąd Najwyższy w uchwale z 11 kwietnia 2011 r. (III ZP 7/01, OSNP 2002/7/155) przyjął, że w razie niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie przestaje obowiązywać, a pracownik zachowuje roszczenie o odszkodowanie. Oznacza to, że skutkiem niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku zapłaty odszkodowania jest tylko ustanie zakazu konkurencji rozumianego jako zobowiązanie pracownika do powstrzymania się od działalności konkurencyjnej, a nie wygaśnięcie także zobowiązania pracodawcy. Innymi słowy, ustanie obowiązywania zakazu konkurencji dotyczy tylko zobowiązania, jakie przyjął na siebie pracownik, a nie wzajemnego zobowiązania pracodawcy do wypłaty odszkodowania.
Co do zasady, brak świadczenia odszkodowania ze strony pracodawcy uwalnia zatem pracownika od nakazu zachowania zgodnie z umową, czyli może on podjąć każdą działalność zarobkową, także konkurencyjną wobec byłego pracodawcy. Zgodzić się jednak należy ze stanowiskiem że pracodawca będzie zobowiązany do wypłaty odszkodowania, pod warunkiem, że pracownik realizuje swoje zobowiązanie, a więc powstrzymuje się od działań konkurencyjnych. Tylko pracownik, który wykonuje własne zobowiązanie wynikające z umowy o zakazie konkurencji, ma prawo żądać należnego mu odszkodowania (wyrok SN z 11 stycznia 2006 r., II PK 118/05, OSNP 2006/23 – 24/349).
W rezultacie pracodawca nie może jednostronnie zwolnić się z zobowiązania poprzez prosty brak zapłaty pracownikowi odszkodowania. W takim przypadku pracownik ma do wyboru albo powstrzymać się od działalności konkurencyjnej i żądać wypłaty odszkodowania, albo podjąć działalność konkurencyjną w związku z wygaśnięciem zakazu konkurencji, tracąc prawo do odszkodowania.