Wynagrodzenie za pracę jest chronione przed potrąceniami w zakresie ustalonym w art. 87 k.p. Czy w pojęciu wynagrodzenia w rozumieniu tego przepisu mieści się też odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę?
W wyroku z 12 maja 2005 r. (I PK 284/04) Sąd Najwyższy stwierdził, że takie odszkodowanie jest wynagrodzeniem w pojęciu art. 87 k.p., przyjmując, że przemawia za tym podobieństwo funkcji i charakteru obu świadczeń. Odmienne stanowisko zajął SN w wyroku z 6 stycznia 2009 r. (II PK 117/08), stwierdzając, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem prawa, jak również wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie podlegają ochronie przed możliwością dokonywania potrąceń przewidzianej w art. 87 k.p. Sąd Najwyższy wskazał, że ochronie takiej nie podlegają przysługujące pracownikowi od pracodawcy świadczenia, których nie można traktować w kategoriach wynagrodzenia za pracę lub innych świadczeń związanych z pracą, uregulowanych w dziale trzecim kodeksu pracy (art. 771 – 93 k.p.).
Konsekwencją przyjęcia pierwszego stanowiska jest wyłączenie możliwości potrącenia przez pracodawcę (po przywróceniu pracownika do pracy wyrokiem sądu) wierzytelności o zwrot wypłaconego odszkodowania, z wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, należnym pracownikowi na podstawie art. 47 k.p. lub art. 57 k.p. Z kolei przyjęcie drugiego poglądu prowadzi do akceptacji dopuszczalności dokonywania potrąceń z tego typu wierzytelności. Należy się przychylić do stanowiska wyłączającego ochronę odszkodowań z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę przed dokonywaniem potrąceń. SN w wyroku z 2009 roku słusznie przy tym wskazał, że brak możliwości dokonywania potrąceń sprawia, że pracodawca zmuszony jest występować przeciwko pracownikowi na drogę sądową z roszczeniami o świadczenia, których nie może potrącić z wierzytelności pracownika podlegającymi szczególnej ochronie, nawet gdy jego roszczenia są w pełni uzasadnione pod względem faktycznym i prawnym.