Prawidłowe obliczenie okresu niezdolności do pracy spowodowanej tym samym schorzeniem pozwala uniknąć nadpłaty zasiłku. Ma również znaczenie przy ustalaniu możliwości rozwiązania z podwładnym umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Pracownik zatrudniony w firmie od sześciu miesięcy przebywał na czterotygodniowym zwolnieniu lekarskim (pierwszy raz w roku kalendarzowym). Po powrocie do pracy przepracował miesiąc, po czym znów dostarczył zaświadczenie o niezdolności do pracy. Dokument ten nie zawierał kodu literowego A. Co ma zrobić pracodawca, aby ustalić okres zasiłkowy?

Czas przebywania na płatnym zwolnieniu lekarskim jest okresem zasiłkowym i wynosi 182 dni w przypadku wystąpienia każdego rodzaju choroby, z wyjątkiem gruźlicy i zachorowań przypadających w czasie ciąży.

Do jednego okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy jej ustaniem a ponownym wystąpieniem nie przekroczyła 60 dni. Dla ustalenia kwestii związanej z wliczaniem (lub nie) do tego okresu poprzedniego zwolnienia zasadnicze znaczenie ma odpowiedź na pytanie, czy jest to to samo schorzenie.

Umieszczany w zaświadczeniu lekarskim kod A oznacza, że pracownik kontynuuje zwolnienie z powodu tej samej choroby. Problem pojawia się w sytuacji, gdy lekarz nie wpisał tego symbolu na dokumencie, a pracodawca przypuszcza, że niezdolność podwładnego jest spowodowana przez tę samą przyczynę. W tej sytuacji, nie mając kompetencji, by to stwierdzić, pracodawca może wystąpić o opinię do lekarza wystawiającego zwolnienie.

Ten powinien wskazać wtedy numer statystyczny choroby. Należy podkreślić, iż może się też zdarzyć, że mimo różnych numerów statystycznych podanych na dwóch zwolnieniach dolegliwości, które spowodowały absencję, były wywołane jedną chorobą.

W wyroku z 6 listopada 2008 r. (II UK 86/09, OSNP 2010/9 – 10/124) Sąd Najwyższy stwierdził, że pojęcia „ta sama choroba” nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego.

Tak specjalistyczne kwestie mogą wymagać niekiedy zajęcia stanowiska przez lekarza orzecznika ZUS. Jeśli więc pracodawca nadal ma wątpliwości co do dwóch różnych numerów statystycznych choroby, lecz ma podejrzenie, że chodzi o tę samą jednostkę chorobową, powinien się zwrócić o opinię do ZUS.

ANNA DOLIŃSKA

PODSTAWA PRAWNA

Art. 8, 9 i 57 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 77, poz. 512 z późn. zm).

Art. 53 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm).