Urlop wychowawczy przysługuje najwcześniej po sześciu miesiącach zatrudnienia. Podwładny powinien go wykorzystać w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.
Pracownica od czterech miesięcy jest zatrudniona na umowę na czas nieokreślony. Jest to jej pierwsza praca. Zwróciła się do pracodawcy z pisemnym wnioskiem o udzielenie jej w okresie od dnia 1 września 2011 r. urlopu wychowawczego na 2-letnie dziecko. Firma nie wyraziła zgody, uzasadniając to tym, iż podwładna nie legitymuje się wystarczającym okresem zatrudnienia.
Podstawą do udzielenia pracownikowi urlopu wychowawczego jest jego pisemny wniosek złożony pracodawcy na dwa tygodnie przed rozpoczęciem korzystania z tego urlopu. Pismo w tej sprawie powinno określać datę rozpoczęcia i zakończenia urlopu oraz informację o czasie dotychczas wykorzystanego wolnego na dane dziecko.
Prawo do urlopu wychowawczego w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem przysługuje pracownikowi zatrudnionemu co najmniej sześć miesięcy. Do wymaganego okresu zatrudnienia wlicza się wszystkie poprzednie okresy pracy u różnych pracodawców. Przy ustalaniu takich okresów zatrudnienia nie mają znaczenia przerwy w zatrudnieniu. Ponadto nie jest wymagane, aby w tym czasie zatrudniony faktycznie świadczył pracę. Oznacza to, że w okresie sześciu miesięcy pracownik może np. z powodu choroby przebywać na zwolnieniu lekarskim.
Wymiar urlopu wychowawczego wynosi do trzech lat i może być wykorzystany najpóźniej do ukończenia przez dziecko, nad którym sprawowana ma być opieka, czterech lat. W przypadku sprawowania przez pracownika osobistej opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym wymiar przysługującego mu urlopu wychowawczego wynosi łącznie sześć lat, jednakże powinien być wykorzystany do ukończenia przez nie 18. roku życia. Należy zaznaczyć, iż ten rodzaj urlopu może być wykorzystany przez pracownika najwyżej w czterech częściach.
Prawo do urlopu wychowawczego przysługuje na równych zasadach kobietom i mężczyznom. W pierwszej kolejności uprawnionymi do niego są rodzice dziecka, a dopiero w następnej – opiekunowie, którzy nie są jego rodzicami. Warunkiem udzielenia tego urlopu wymienionym powyżej osobom jest jednak w każdej sytuacji pozostawanie przez nie w stosunku pracy przez okres co najmniej sześć miesięcy. W opisanym na wstępie przypadku pracownica nie spełniała wymagań do udzielenia jej tego rodzaju urlopu. Nie była bowiem zatrudniona przez minimalny okres przewidziany w przepisach. Prawo do takiego urlopu nabędzie dopiero po przepracowaniu sześciu miesięcy.
Podstawa prawna
Art. 186 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).