Polska prezydencja w UE może się okazać pełna górnolotnych zwrotów i obietnic, które nigdy nie znajdą praktycznego przełożenia. Taka refleksja pojawia się po zakończonym właśnie spotkaniu europejskich ministrów zdrowia w Sopocie.

Dobór tematów z zakresu ochrony zdrowia – chociaż ważny, bo dotyczący m.in. profilaktyki chorób, transplantologii czy zakażeń bakterią E.coli – nie odnosił się do problemów zdrowotnych, z którymi borykają się wszystkie kraje Wspólnoty. A tych przecież nie brakuje. Najistotniejsze wydają się dwa – rosnące koszty oraz zapotrzebowanie na świadczenia zdrowotne. Z danych OECD wynika, że o ile jeszcze w 2008 r. średnio kraje członkowskie przeznaczały na zdrowie 8,8 proc. PKB, o tyle rok później było to już 9,5 proc. W perspektywie dekady wydatki te nie będą maleć. To efekt kolejnego problemu, przed którym stają kraje Wspólnoty – starzenia się społeczeństw. W Polsce, jak wynika z danych przedstawionych w 2008 roku przez ministra Michała Boniego, w 2030 roku nawet 2 mln Polaków będzie miało powyżej 80 lat. Nie ma co liczyć również na wzrost urodzeń – statystyczna para wciąż będzie mieć jedno dziecko. Tak niski przyrost naturalny musi się odbić negatywnie na rynku pracy i systemie emerytalnym.

Osoby starsze to grupa najczęściej, z racji wieku i stanu zdrowia, korzystająca z opieki zdrowotnej. Problem w tym, że polski system lecznictwa nie jest gotowy na zapewnienie im świadczeń na odpowiednim poziomie. Brakuje placówek opieki długoterminowej, a utrzymywanie oddziałów internistycznych nie opłaca się, więc szpitale jak mogą, to je ograniczają.

Prezydencja w UE mimo wszystko może służyć czemuś więcej niż tylko spotkaniom w miłej atmosferze. Liczę na to, że w czasie kolejnych znajdzie się również miejsce na rozmowy o demografii i jej wpływie na system lecznictwa. Problem zamiatany pod dywan nie znika – niestety po pewnym czasie uderza ze zdwojoną siłą.