Od 1 lutego pacjenci więcej zapłacą za wyjazd do uzdrowiska. To skutek wzrostu cen za zakwaterowanie i wyżywienie. Rzadziej też będzie można korzystać z takiego typu leczenia.
Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego – taki, który ma podpisaną umowę z NFZ na świadczenie swoich usług w danym roku albo pracuje w placówce mającej taką umowę. Wystawiając to skierowanie, lekarz kieruje się stanem zdrowia pacjenta (musi on być samodzielny), a także wskazaniami uzasadniającymi odbycie tego rodzaju kuracji.
Do skierowania trzeba dołączyć wyniki wcześniej wykonanych badań oraz zaświadczenie potwierdzające rozpoznanie zasadnicze będące podstawą jego wystawienia. Takie skierowanie musi być przekazane do właściwego dla pacjenta oddziału NFZ. Może to zrobić lekarz kierujący albo sam zainteresowany. W oddziale NFZ skierowanie jest rejestrowane w systemie informatycznym, otrzymuje kolejny numer, a następnie jest rozpatrywane.
Pacjent musi przygotować się na to, że wyjazd do sanatorium nie jest bezpłatny. Płaci za przejazd, a także ponosi częściową odpłatność za koszty wyżywienia i zakwaterowania. Te ostatnie ustala minister zdrowia. Od 1 lutego tego roku ceny pobytu zostały podwyższone. Nowe wysokości opłat nie obejmą wyłącznie tych osób, które dopiero zamierzają złożyć wniosek o skierowanie na leczenie uzdrowiskowe. Więcej zapłacą także ci, którzy co prawda wniosek już złożyli i został on pozytywnie rozpatrzony przez fundusz, ale wciąż oczekują na ustalenie dokładnego terminu wyjazdu.
Pacjent może zrezygnować z wyjazdu do uzdrowiska. Przyznane skierowanie powinno zostać wtedy bezzwłocznie zwrócone do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania oddziału NFZ.
Każda rezygnacja powinna być uzasadniona i właściwie udokumentowana w formie pisemnej. Oddział funduszu uznaje rezygnację i zwrot skierowania za zasadny w sytuacji:
● wypadku losowego (np. śmierć członka rodziny, wypadek),
● choroby ubezpieczonego,
● braku możliwości uzyskania przez ubezpieczonego urlopu wypoczynkowego we wskazanym w skierowaniu terminie.
Jeżeli NFZ uzna, że przyczyny rezygnacji z wyjazdu są uzasadnione, wyznacza nowy termin wyjazdu do uzdrowiska. Natomiast w przypadku nieuzasadnionej rezygnacji bądź zwrócenia skierowania po terminie rozpoczęcia turnusu lub braku jego zwrotu pacjent może ubiegać się o wyjazd do uzdrowiska dopiero po roku od daty proponowanego, ale niewykorzystanego wyjazdu.
Jest to więc dla niego swoista kara za to, że mógł wyjechać do uzdrowiska, ale tego nie zrobił i nie ma usprawiedliwienia, dlaczego tak się stało.
PODSTAWA PRAWNA
Rozporządzenie ministra zdrowia z 22 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego (Dz.U. nr 252, poz. 1698).