Chałupnik, który nie otrzyma w terminie świadectwa pracy lub dostanie wadliwy dokument, może żądać od nakładcy odszkodowania.
Pracodawca wypowiedział trzem osobom umowy o pracę nakładczą. W sporządzonych dla nich świadectwach pracy nakładczej pracodawca zawarł błędne informacje. Wykonawca, który poniósł szkodę wskutek wydania niewłaściwego świadectwa pracy nakładczej, może żądać jej naprawienia w granicach określonych w kodeksie pracy.
W związku z rozwiązaniem umowy nakładca jest obowiązany niezwłocznie wydać wykonawcy świadectwo pracy nakładczej. Rozporządzenie dotyczące pracy nakładczej nie wprowadza jednak na wzór kodeksu pracy zasady, że wydanie tego dokumentu nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się stron. Odsyła natomiast do przepisów kodeksowych regulujących zakres informacji zamieszczanych w świadectwie pracy.
Oprócz informacji wymienionych w kodeksie pracy w świadectwie pracy nakładczej powinna być zawarta informacja o okresie pracy nakładczej, w którym wykonawca uzyskał wynagrodzenie w wysokości co najmniej 50 proc. najniższego wynagrodzenia, a w przypadku rozwiązania umowy z powodu ogłoszenia upadłości nakładcy lub jego likwidacji albo w związku z zaniechaniem lub ograniczeniem systemu pracy nakładczej z przyczyn określonych w ustawie o zwolnieniach grupowych – także informacja o przyczynie rozwiązania tej umowy.
Nie wydając świadectwa pracy, nakładca musi liczyć się z tym, że tak jak w przypadku pracownika może narazić się na odpowiedzialność odszkodowawczą, jeżeli wykonawca poniesie szkodę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego dokumentu. Odszkodowanie należne wykonawcy jest identyczne jak w przypadku pracowników, gdyż mają tu zastosowanie odpowiednie przepisy kodeksu pracy.
Oznacza to, że odszkodowanie przysługuje wykonawcy w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż sześć tygodni. Poza tym, tak jak w przypadku pracownika, orzeczenie o odszkodowaniu w związku z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy nakładczej stanowi jednocześnie podstawę do zmiany tego świadectwa.
PODSTAWA PRAWNA
Par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą (Dz.U. nr 3, poz. 19 z późn. zm.).
Art. 97 par. 2 i art. 99 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).