Firma, która z przyczyn niedotyczących pracowników redukuje zatrudnienie, zobowiązana jest wypłacić odprawy pieniężne. Dotyczy to zarówno osób objętych zwolnieniami grupowymi, jak i zwolnieniami indywidualnymi.
Pracownica otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy. Należy jej się odprawa pieniężna, nawet jeżeli byłaby jedyną zwolnioną osobą.
Odprawa pieniężna przysługuje od większego pracodawcy – zatrudniającego co najmniej 20 pracowników, jeśli rozwiązanie umowy o pracę następuje z przyczyn niedotyczących pracownika. Taką przyczyną jest niewątpliwie likwidacja stanowiska pracy pracownika.
Pracodawca ma obowiązek wypłacić pracownikowi odprawę w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, zarówno w ramach zwolnienia grupowego, jak i w przypadku zwolnienia indywidualnego, czyli zwolnienia choćby jednego pracownika, jeśli przyczyny niedotyczące pracowników stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie takiej umowy. Przez sformułowanie przyczyny stanowiącej wyłączny powód uzasadniający rozwiązanie stosunku pracy należy rozumieć sytuację, w której bez zaistnienia tych powodów nie zostałaby podjęta przez pracodawcę indywidualna decyzja o zwolnieniu pracownika (tak orzekł SN w wyroku z 10 października 1990 r., I PR 319/90, OSNC 1992/11/204).
Należy zaznaczyć, że wysokość odprawy uzależniona jest od tzw. zakładowego stażu pracy, czyli okresu zatrudnienia u pracodawcy, u którego dochodzi do rozwiązania stosunku pracy w trybie przepisów o zwolnieniach grupowych.
Odprawa powinna być wypłacona w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata. Dwumiesięczne wynagrodzenie przysługuje, jeżeli pracownik pracował u danego pracodawcy od 2 do 8 lat, zaś trzymiesięczne, gdy zwalniana osoba była zatrudniona u danego pracodawcy ponad 8 lat.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 8 i 10 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. nr 90, poz. 844 z późn. zm.).