Lekarz prowadzący zdecyduje o możliwości odbycia podróży przez pobierającego świadczenie rehabilitacyjne.
Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego jest uregulowane ustawą z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 77, poz. 512). Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po okresie pobierania zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy.
O potrzebie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego orzeka lekarz orzecznik ZUS. W praktyce oznacza to, że czas otrzymywania takiego świadczenia musi być wykorzystany na poprawę zdrowia osoby pobierającej je. Tym samym prawidłowość korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego podlega takim samym rygorom kontrolnym, jakim podlega korzystanie ze zwolnień lekarskich. ZUS w czasie kontroli sprawdza, czy chory wykorzystuje świadczenie rehabilitacyjne zgodnie z celem zwolnienia i czy nie wykonuje pracy zarobkowej. I właśnie ta klauzula sprowadzająca się do stwierdzenia, czy świadczenie rehabilitacyjne jest wykorzystywane zgodnie z celem zwolnienia, jest tu najistotniejsza. Stąd też w przypadku gdy osoba planuje jakąkolwiek podróż, powinna udać się do prowadzącego ją lekarza i uzyskać orzeczenie o możliwości odbycia takiej podróży. W przypadku braku zgody lekarza na wyjazd potwierdzonej zaświadczeniem osoba może zostać pozbawiona prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za miesiące, w których miał miejsce jej pobyt za granicą.