Przedsiębiorca, który w Polsce notuje co najmniej 25 proc. obrotów, może przez dwa lata opłacać za delegowanego pracownika składki do ZUS.
Od 1 maja obowiązują nowe przepisy o delegowaniu przez firmy pracowników do państw unijnych. Przedsiębiorca zapłaci składki ubezpieczeniowe do ZUS od delegowanego pracownika maksymalnie przez dwa lata. Pod warunkiem że nie jest on delegowany w miejsce innego pracownika.
– Ten sam pracodawca będzie mógł ponownie delegować tego samego pracownika do tego samego państwa dopiero po dwóch miesiącach od zakończenia dwuletniego okresu – mówi Elżbieta Rożek, dyrektor departamentu koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.
Dotychczas przedsiębiorca mógł delegować pracownika na rok, pod warunkiem że ZUS wydał jego pracownikom zaświadczenie E-101. Ta zmiana jak i inne dotyczące delegowania, wynika z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, L 166/1). A także z decyzji nr A2 Komisji Administracyjnej do spraw Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego z 12 czerwca 2010 r.



Firma będzie mogła opłacać składki do ZUS, jeśli prowadzi w Polsce znaczącą działalność. Kryteria tego pojęcia są zawarte w decyzji nr A2. Aby ustalić, czy znaczna część działalności jest prowadzona w państwie, z którego pracownik jest delegowany trzeba zbadać wszystkie kryteria charakteryzujące tę działalność. Są to między innymi: miejsce zarejestrowania siedziby i działalności administracyjnej, liczebność personelu administracyjnego w państwie siedziby i państwie wykonywania pracy, miejsce rekrutacji pracowników delegowanych, zawierania większości umów z klientami czy prawo stosowane do umów z pracownikami i z klientami oraz obroty w typowym okresie w państwie siedziby i państwie wykonywania pracy.
– Należy podkreślić, że ta lista nie jest wyczerpująca, gdyż kryteria powinny być dostosowane do każdego konkretnego przypadku i uwzględniać charakter działalności prowadzonej przez pracodawcę w państwie siedziby – mówi Elżbieta Rożek.
W Praktycznym Poradniku (dostępnym obecnie tylko w języku ang.) zostały doprecyzowane kryteria dotyczące obrotu zawarte w decyzji A2. Zgodnie z poradnikiem co do zasady 25 proc. poziom obrotu w państwie siedziby można uznać za wystarczający. Dla porównania obrotów w obu państwach (siedziby i wykonywania pracy) wystarczający jest roczny okres.