Pracownik stawił się do pracy po ponadmiesięcznej nieobecności spowodowanej chorobą. Czy może być on dopuszczony do pracy do czasu wykonania kontrolnych badań lekarskich potwierdzających brak przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku?
Obowiązek skierowania pracownika na badania kontrolne spoczywa na pracodawcy i dotyczy pracownika, który po trwającej dłużej niż 30 dni nieobecności w pracy spowodowanej chorobą stawił się do pracy i zgłosił gotowość do jej wykonywania. Pracownik stawiający się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności nie ma obowiązku dostarczenia orzeczenia lekarskiego o zdolności do pracy, o którym mowa w art. 229 par. 2 k.p. (wyrok SN z 21 czerwca 2005 r. II PK 319/04).
Badania odbywają się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę na koszt pracodawcy. Skierowanie powinno zawierać: określenie rodzaju badania (w tym przypadku badania kontrolne), określenie stanowiska, na którym pracownik jest zatrudniony oraz informacje o występowaniu na stanowisku pracy czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych oraz aktualne wyniki badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia wykonanych na tym stanowisku. Badania wykonywane są na podstawie umowy zawartej przez pracodawcę z jednostką służby medycyny pracy.
Bez orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy. W konsekwencji, do czasu wydania stosowanego orzeczenia pracownik, który stawił się do pracy, nie może świadczyć pracy. Pracownikowi, który ze swojej winy nie poddał się kontrolnym badaniom lekarskim, nie przysługuje wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy z tego powodu. Ponadto, niewykonanie przez pracownika zgodnego z prawem polecenia poddania się badaniom lekarskim jako naruszające obowiązek wykonania polecenia dotyczącego pracy (art. 100 k.p.) i poddawania się kontrolnym badaniom lekarskim (art. 211 pkt 5 k.p.) może stanowić podstawę niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 par. 1 pkt 1 k.p. (wyrok SN z 10 maja 2000 r. I PKN 642/99).