Alternatywę dla umów na czas nieokreślony mogą stanowić dla pracodawców terminowe umowy o pracę lub przyjmowanie pracowników tymczasowych. Należy jednak pamiętać o ograniczeniach związanych z zawieraniem takich umów, w szczególności na czas określony. Dla pracodawców niebędących przedsiębiorcami wynikają one z kodeksu pracy, a dla przedsiębiorców także z ustawy antykryzysowej.
W myśl art. 25 kodeksu pracy, umowa o pracę może zostać zawarta na czas nieokreślony, na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy. Jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, pracodawca może w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony, obejmujący okres tej nieobecności (tzw. umowa na zastępstwo). Każda z umów, o których mowa powyżej, może zostać ponadto poprzedzona umową o pracę na okres próbny, nieprzekraczający trzech miesięcy.
Zasady zatrudniania pracowników tymczasowych określają natomiast przepisy ustawy z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Tacy pracownicy zatrudniani są przez pracodawcę będącego agencją pracy tymczasowej (na podstawie umowy o pracę na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy) i kierowani przez nią do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy użytkownika.
Umowa o pracę na czas nieokreślony jest umową bezterminową, a pozostałe wskazane wyżej umowy to umowy terminowe. Przy ich zawieraniu strony określają z góry czas trwania stosunku pracy.
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej: Zatrudnienie na czas określony u przedsiębiorcy nie może być dłuższe niż dwa lata.
W pełnej wersji artykułu dowiesz się więcej na temat:
- Ustalania rodzaju umowy
- Umów na zastępstwo
- Długotrwałych umów na czas określony
- Kolejnych umów na czas nieokreślony