W przypadku bezprawnego rozwiązania umowy o pracę sąd pracy może uznać żądanie pracownika przywrócenia do pracy za niecelowe lub niemożliwe i zasądzić na jego rzecz odszkodowanie. Czy konflikt pomiędzy pracownikiem a pracodawcą może wpłynąć na taką decyzję sądu?
Stworzona przez ustawodawcę możliwość dokonania przez sąd pracy oceny roszczenia przywrócenia do pracy z punktu widzenia kryterium możliwości i celowości dalszego zatrudniania pracownika świadczy, że mogą wystąpić takie sytuacje faktyczne, które wymagają odstępstwa od zasady wyboru roszczenia przez pracownika. Ocena dokonywana przez sąd pracy nie może być jednak dowolna, a powinna być poprzedzona szczegółowymi ustaleniami co do niecelowości przywrócenia do pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1999 r. I PKN 641/1998 r., OSNAPiUS 2000 nr 11, poz. 416).
Jedną z przyczyn uzasadniających uznanie przywrócenia do pracy za niecelowe jest istnienie sytuacji konfliktowej pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Nie ulega wątpliwości, że sam konflikt między stronami stosunku pracy nie przesądza jeszcze o niecelowości przywrócenia pracownika do pracy, zwłaszcza gdy jest on wynikiem toczącego się procesu sądowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 stycznia 2008 r., I PK 179/07, M. P. Pr. 2008/5/250).
Istotne znaczenie ma ustalenie przyczyny zachodzącego konfliktu, czasu jego trwania i stopnia intensywności. W ocenie Sądu Najwyższego celowość orzekania przywrócenia do pracy jest wątpliwa, jeżeli konflikt między stronami jest poważny, długotrwały, głęboki, a przede wszystkim zawiniony przez pracownika lub powstały na tle dotyczących go okoliczności (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 28 lipca 1999 r., I PKN 110/99, OSNP Nr 21/2000, poz. 780). Ponadto ocena celowości przywrócenia pracownika do pracy powinna uwzględniać obiektywny interes pracodawcy, a nie indywidualne rozumienie tego interesu przez poszczególnych pracowników.