Za okres powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy, pracownikowi przysługuje odszkodowanie nie niższe od 25 proc. wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji. W sytuacji kiedy okres trwania stosunku pracy jest krótszy od ustalonego okresu obowiązywania zakazu konkurencji powstaje wątpliwość, czy podstawą ustalenia wysokości odszkodowania ma być okres odpowiadający długości zakazu czy też jedynie okres faktycznego zatrudnienia?

Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 8 stycznia 2008 r. (I PK 161/07) stwierdził, że wysokość odszkodowania należnego pracownikowi za powstrzymywanie się od prowadzenia działalności konkurencyjnej w stosunku do byłego pracodawcy (art. 1012 par. 3 k.p.), jeżeli stosunek pracy trwał krócej niż umowny okres zakazu konkurencji po ustaniu zatrudnienia, powinna być odniesiona do okresu, przez jaki byłego pracownika ma obowiązywać zakaz konkurencji, a nie do okresu jego faktycznego zatrudnienia. Jednocześnie SN wskazał na potrzebę ustalenia zgodnego zamiaru stron oraz celu umowy i podkreślił, że poza skutkami wyrażonymi w umowie wywiera ona także skutki wynikające z ustawy, zasad współżycia społecznego i ustalonych zwyczajów.

Według mnie należy więc stwierdzić, że w takiej sytuacji, o ile co innego nie wynika z precyzyjnych postanowień umowy (tak jak w powyższym przypadku) lub z wykładni intencji jej stron, podstawą do ustalenia odszkodowania będzie przeciętne miesięczne wynagrodzenie otrzymywane przez pracownika w okresie zatrudnienia pomnożone przez liczbę miesięcy obowiązywania zakazu.