W celu ochrony interesów, które mogłyby zostać naruszone lub zagrożone podjęciem przez pracownika działalności konkurencyjnej, pracodawca może zawrzeć z nim umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (art. 1012 kodeksu pracy). Od kiedy zaczyna obowiązywać taka umowa w przypadku zawarcia przez strony kolejnej umowy o pracę?
Z istoty i celu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy wynika, iż czas jej obowiązywania wykracza poza okres związania stron stosunkiem pracy. Tego rodzaju umowa zawierana jest z odroczonym w czasie skutkiem prawnym, a odroczenie tego skutku następuje do chwili ustania stosunku pracy. Wzajemne obowiązki stron wynikające z umowy (powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej z jednej strony i wypłata stosownego odszkodowania z drugiej strony) aktualizują się, gdy pomiędzy stronami nie istnieje już stosunek pracy, przy czym chodzi tu o definitywne jego ustanie, czyli stan rzeczy, w którym strony nie wiąże już w ogóle stosunek pracy.
Zakaz konkurencji, o którym mowa w art. 1012 kodeksu pracy, powinien być odnoszony do czasu, jaki następuje po definitywnym ustaniu stosunku pracy, choćby stosunek ten wynikał z kilku kolejno po sobie następujących umów terminowych, zanim doszło do zawarcia umowy na czas nieokreślony albo kilku kolejno po sobie następujących umów terminowych zawartych z tym samym pracodawcą bezpośrednio po ustaniu umowy zawartej na czas nieokreślony.
Z powyższego wynika, iż odszkodowanie za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej przewidziane w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie przysługuje, jeżeli zatrudnienie jest nieprzerwanie kontynuowane, nawet jeśli doszło do istotnej zmiany treści stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 18 grudnia 2006 r., II PK 95/06, OSNP 2008, nr 3–4, poz. 32).