Zdarza się, że wyrok sądu pracy zawiera błędy, które nie pozwalają stronie (pracownikowi lub pracodawcy) w pełni skorzystać z rozstrzygnięcia zawartego w takim wyroku, np. wyegzekwować świadczenie zasądzone wyrokiem. W takiej sytuacji potrzebne jest sprostowanie orzeczenia sądu pracy. Nie w każdej sytuacji jest to jednak dopuszczalne. Kiedy zatem sąd pracy uwzględni wniosek o sprostowanie wyroku?

Przedmiotem sprostowania mogą być jedynie występujące - zarówno w treści wyroku, jak i jego uzasadnieniu - niedokładności, błędy pisarskie lub rachunkowe albo inne oczywiste omyłki (art. 350 k.p.c.). Sprostowanie niedokładności może polegać na właściwym oznaczeniu stron przez dokładne wymienienie imion podmiotów postępowania lub pełnej ich nazwy (zob. wyrok SN z 18 czerwca 1998 r., II CKN 817/97, OSNC 1999/1/16). Chodzi zatem o uściślenie oznaczenia strony. W wyroku z 13 stycznia 1964 r. (II CR 194/63, OSNCP 1965/2/27) za niedokładność podlegającą sprostowaniu SN uznał wadliwe oznaczenie imienia strony, choćby było ono zgodne z oznaczeniem podanym w pozwie, jeśli jest niewątpliwe, że strona, która brała udział w procesie, nosi w rzeczywistości imię o innym brzmieniu. Trzeba jednak odróżnić niewłaściwe oznaczenie strony od niewłaściwego doboru podmiotów postępowania (np. niewłaściwego pozwania podmiotu niebędącego pracodawcą). W pierwszym przypadku naprawienie tej wadliwości może nastąpić przy pomocy sprostowania wyroku, w drugiej poprzez korektę czynności przez samą stronę np. poprzez cofnięcie pozwu. Sprostowanie (uściślenie) oznaczenia strony pozwanej nie może bowiem polegać na wskazaniu całkiem nowego podmiotu.
Omyłka pisarska to natomiast widoczne - wbrew zamierzeniu sądu - użycie wyrazu, błędna pisownia lub niezamierzone opuszczenie wyrazu, zaś przez błąd rachunkowy rozumieć należy błąd wynikający z niewłaściwego przeprowadzenia działań arytmetycznych, a w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji. Pominięcie natomiast w sentencji wyroku niektórych pozycji roszczeń powoda może być - zależnie od okoliczności - przedmiotem wniosku o uzupełnienie wyroku lub przedmiotem zaskarżenia (apelacją), nie może zaś służyć za przesłankę do sprostowania wyroku (zob. postanowienie SN z 21 czerwca 1967 r., II CZ 48/67, OSNC 1968/1/10).
Sprostowanie wyroku nie może nigdy doprowadzić do zmiany rozstrzygnięcia. Zasada ta odnosi się zarówno do zmiany pod względem przedmiotowym, jak po względem podmiotowym. Do zmiany zaś rozstrzygnięcia doszłoby np. wtedy, gdyby w wyniku sprostowania wyroku wpisano w jego sentencji osobę, która nie była stroną w procesie (por. postanowienie SN z 3 marca 1976 r., II CZ 11/76).
ANDRZEJ MAREK
sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy
Andrzej Marek, sędzia Sądu Okręgowego w Legnicy / DGP