Długotrwała nieobecność pracownika z powodu choroby umożliwia pracodawcy rozwiązanie z nim stosunku pracy bez wypowiedzenia. Nieobecność ta musi być jednak nieprzerwana. Jakie sytuacje powodują przerwanie okresu uprawniającego pracodawcę do rozwiązania umowy?
Aby mówić o skutecznym prawnie rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia bez winy pracownika, usprawiedliwiona nieobecność pracownika w zakładzie pracy musi mieć charakter nieprzerwany. Stawienie się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności wyklucza rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 53 par. 3 k.p.). Przerwanie okresu nieobecności spowodowanej chorobą jest ściśle związane z odzyskaniem przez pracownika zdolności do pracy.
Zgodnie z art. 229 par. 4 k.p. pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Z tego wynika, iż jeżeli przyczyną usprawiedliwionej nieobecności w pracy jest niezdolność do jej świadczenia wskutek choroby, przerwą w nieobecności jest moment stawienia się do pracy, ale przypadający po uzyskaniu przez pracownika orzeczenia lekarskiego stwierdzającego jego zdolność do wykonywania pracy na określonym stanowisku. Z powyższych względów zakaz rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia po stawieniu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności nie ma zastosowania, jeśli pracownik jest nadal niezdolny do pracy wskutek choroby, a do zakładu pracy zgłasza się w celu przerwania biegu, którego upływ uprawnia pracodawcę do niezwłocznego rozwiązania stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1999 r., I PKN 415/99, OSNAPiUS 2001, z. 10, poz. 342).
W ocenie SN bez znaczenia jest w takich okolicznościach ewentualne deklarowanie przez pracownika, że w zakładzie stawił się w celu wykonywania pracy. Istnienie podobnego zamiaru nie wystarcza bowiem do przyjęcia, że pracownik był w gotowości do pracy, jeśli nie miał równocześnie psychofizycznej zdolności do urzeczywistnienia tego zamiaru, a więc faktycznej możliwości wykonywania pracy.
Odzyskanie przez pracownika zdolności do pracy, pozbawiające pracodawcę prawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, musi dotyczyć pracy, co do której uprzednio orzeczono niezdolność jej wykonywania, a nie innej pracy, względnie tej samej pracy, ale w innych warunkach (zob. wyrok SN z 18 kwietnia 2001 r., I PKN 357/00, OSNP 2003, z. 2, poz. 40).